"Time grabs you by the wrist and directs you where to go”

Daar zit ik dan weer, in de avond op een bankje aan t strand van Coogee terwijl iedereen zijn zondag avond wandeling maakt. Iedereen draagt een jas, sjaal en probeert zichzelf warm te houden nu de winter avonden fris zijn. Nog lang niet zo koud als een winter in Nederland maar als je gewend bent aan te weer hier voelt t toch erg fris. Ook ik zit hier nu met een jas en sjaal maar terwijl ik terug denk aan wat ik allemaal wil schrijven in deze blog krijg ik alleen maar een warm gevoel van binnen.

Darwin was een groot avontuur zoals jullie konden lezen in mijn vorige blog maar het verhaal gaat bij deze verder…

De week na Darwin was Savannah jarig. Haar host family had ons als verrassing uitgenodigd en dat kon ik natuurlijk niet overslaan na de grote verrassing op mijn eigen verjaardag. Terwijl Sav niets door had had ik de andere meiden geïnformeerd en bedachten we een goed cadeau voor haar. Op haar lijstje stond nog om naar een AFL game te gaan dus hebben we met zijn alle een kaartje voor de game gehaald en kocht ik nog een Sydney Swans sjaal voor haar als herinnering. Nadat ik de meiden had opgehaald met de auto reden we naar het restaurant in Clovelly waar Savannah met de familie later zou aankomen. En wat was haar gezicht goud waard toen ze ons zag zitten. Een kleine payback dus. De week daarna gingen we dan eindelijk naar de wedstrijd en wat blijft t geweldig om in zo’n groot stadium te zitten en mee te juichen voor de Swans. Het was weer een gezellige avond uit met de meiden en een nieuwe herinnering erbij.

Niet lang daarna vierden we Karlijn haar verjaardag en omdat we haar al ff niet gezien hadden was het natuurlijk weer een avond/nacht om nooit te vergeten. We begonnen in Manly waar we in 2 barren wat drankjes hadden gedaan. Rennend haastten we ons naar de wharff om de laatste Ferry richting de stad te halen waar we naar het Orient hotel gingen voor nog wat extra liedjes en dansjes. Liedjes ja want op de tweede verdieping is een karaoke bar waar Cynthia weer de show steelde. De volgende dag was het dan zo ver..iets waar Savannah en ik het sinds onze eerste weekjes hier over gehad hadden. The Harbour bridge climb. De klim had ik als cadeau gekregen van het gezin en wat heb ik er naar uit gekeken. Zo veel positieve verhalen over gehoord dat ik niet kon wachten. Na eerst geluncht te hebben bij The Opera Bar(vaste stekkie ondertussen) waren we er klaar voor en liepen we naar de brug. Daar zaten we dan te wachten om 134 meter omhoog te klimmen. Eerst kregen we een uitleg, outfit en training voordat we de klim mochten doen. Het begon al weer goed want als je 1,55 m bent zijn de gemiddelde pakken best…groot. En ja hoor, toen ik het kleedhokje uit kwam stond ik mn MC Hammer dansje te doen omdat de kruis van het pak op mijn knieën hing. Na het lachen gaven ze mij maar een kleiner pak omdat ik deze manier de brug niet normaal kon opklimmen. Na de uitleg over hoe je met je gear om moet gaan ging je op een klein trappen parcours oefenen hoe je moest klimmen. En eindelijk was het zo ver! Terwijl de zon onderging beklommen we de eerste trappen en zagen we The Opera house met de mooiste kleuren roze,lila en oranje horizon als achtergrond. WAUW… Terwijl we verder de brug op klommen ging de zon onder en zagen we Sydney in volle glorie by night. De stad verlicht door haar eigen schoonheid. Boven aan de brug besefte ik me opeens hoe verliefd ik op deze stad ben geworden en hoe thuis ik me hier voel. Het was een van mijn mooiste momenten in Sydney.

De 2 volgende weken had Tommy vakantie van school en was het weer tijd voor leuke uitstapjes samen. We hebben zo veel leuke dingen gedaan zoals naar film „ Inside out”, naar winter wonderland bij Darling harbour waar ik Tommy heb leren schaatsen(het was zijn eerste keer op het ijs), we met „sneeuw” naar elkaar hebben gegooid in the snowpit en we vanuit het reuzenrat over Darling Harbour hebben uitgekeken. Dat weekend ben ik met de meiden naar het Hardrock cafe gegaan om the 4th of July te vieren. We hadden daar afgesproken met een groep Australische vrienden en er weer een geweldige nacht van gemaakt. In de tweede week gingen we samen met een zijn vriendje Luca naar Tarangoo Zoo en zijn we op woensdag naar Skyzone geweest met Kirrily, Tommy, Neddy en Essie. Het was een geweldige week tot ik die vrijdag wakker werd en opeens mn rug en arm amper tot niet kon bewegen. Na een klein beetje stress heb ik me laten onderzoeken en bleek er een wervel niet goed te zitten. De fysio kon het na 3 uur op de tafel liggen met massage apparaten, hamertjes, kraken en acupunctuur naalden niet helemaal weg krijgen dus werd de volgende afspraak voor de maandag daarop gemaakt. Slapen gingen niet zo lekker met zo’n rug want hoe je ook ligt, je blijft het voelen. Hoe dan ook, we blijven gewoon door gaan en dat weekend heb ik het iets rustiger aan gedaan maar nog steeds leuk gehad. Zo was o.a. Jeremy terug van Bali en hebben we geluncht zodat ik alle jaloers makende verhalen kon aanhoren, ben ik in de avond een klein drankje gaan doen met vrienden en ben ik die zondag met Savannah, Simone en Karlijn naar het French Festival gegaan bij Circular Quay om een ouderwets Belgisch frietje met mayonaise te halen. Home away from home :p. Al moet ik toegeven blij te zijn genoeg pijnstillers bij de hand te hebben.

Afgelopen maandag ging ik dus terug naar de fysio en begon het liedje opnieuw. Het was al een stukje beter maar nog steeds niet weg. Donderdag dus weer terug. Die woensdag ben ik met Sav, Cyn en Simone naar de Aldi geweest om Nederlands eten in te slaap. De stroopwafels en hagelslag maakten veel goed en voor Kirrily had ik een doos speculaasjes gehaald(haar favoriete koekjes :P). Daarna nog even snel naar Paddy’s market en in de avond voor m’n ozzy vrienden gekookt. Donderdag kon de fysio eindelijk 1 van de rot stukjes in mijn rug kraken en schoten we allebei in de lach van hoe erg dat klonk en deden we daarna een klein dansje omdat het eindelijk gelukt was. De andere mensen na mij stonden ons vreemd aan te kijken maar moesten er toch ook wel om lachen. Mijn rug voelde gelijk al een stuk beter dus toen ik een half uur later in de kappersstoel van Simone zat was ik blij dat ik eindelijk rechtop kon zitten zonder dat t een beetje pijn deed. Na even geluncht te hebben met Simone was het tijd om weer te werken. Vrijdag was t dan zo ver. De laatste avond van Savannah. Toch wel raar dat de persoon waar je sinds week 2 mee omgaat opeens terug gaat naar „huis”. Na wat drankjes in het appartement van Cynn en Simone zijn we met een grote groep weer in het Orient beland waar we met zn alle hebben gezongen en beneden hebben gedanst. Een gekkenhuis weer maar o zo geweldig! Zaterdag hadden nog een afscheidslunch met Sav in The Sydney Tower Eye waar een mooi uitzicht(ondanks de regen) hadden op heel Sydney omdat het restaurant rond draait. Toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen en rolde de tranen(die ik probeerde in te houden) toch echt over m’n wangen. Sav, ik kan je niet genoeg bedanken voor alles! En nu ze weg is realiseer ik me steeds meer dat mijn afscheid bij het gezin ook steeds dichterbij komt.

Vandaag was een bijzondere dag. Omdat Kirrily aankomende week of de week daarop kan bevallen zijn we vandaag met het gezin een uitstapje gaan doen. Het was een verrassing alleen kon Tommy daar (zoals altijd) niet zo goed mee omgaan dus schreeuwde hij toen ik m’n kamer uitkwam gelijk waar we heen gingen voordat Kirrily en Thom en konden stoppen. The Sydney Tower Eye. Hahaha. Ze hadden het al gereserveerd dus toen ze gister hoorden dat ik er was wezen lunchen raakten ze een beetje in paniek omdat ik het dan misschien niet meer leuk zou vinden. Wat natuurlijk niet zo was! Gister was ik alleen wezen lunchen en nu gingen we met z’n 6’en eerst naar de look out. Het zonnetje scheen en samen met de kids zochten ik ons huis. Daar bovenop kreeg ik als verrassing ook nog de Skywalk cadeau waarmee ik op 268 meter hoog weer van Sydney kon genieten. Daarna hebben we heerlijk geluncht met opa en oma er bij die me weer met een lief kaartje en cadeau hebben verwend. Wat heb ik toch een geluk met dit gezin. Een gezin dat altijd zo veel voor me over heeft.

Toch gebeurde het mooiste van de dag nog geen paar uur geleden. De kids waren in bad geweest maar zaten nog vol energie en kwam Neddy met het idee een show te houden. Iedereen moest (MOEST JA) 3 minuten een act doen. En ja hoor daar zaten we dan na 5 minuten op onze stoelen als publiek naar Neddy te kijken die als eerst op ons zelf gemaakte podium stond. Neddy deed van alles door elkaar, Tommy hield een kleine comedie act, Essie dans en zong op Frozen, Kirrily deed the Hockey Pockey, Thom deed een toneelstukje over een slang en ik ging samen met Essie dansen(al kwamen later de jongens mee doen). Nadat alle acts waren afgelopen, iedereen zijn applaus had ontvangen en we ons hebben rot gelachen kondigde Tommy aan dat we allemaal 6 punten hadden verdiend en dus allemaal hadden gewonnen.

Oh men wat ga ik dit gezin missen. Vandaag vroeg Neddy waarom ik weg ging en of ik hun namen zou vergeten als ik weg ben. No way, never zal ik ze ooit nog vergeten. De kids gingen naar bed en knuffelden mij voor t slapen gaan. Hun „slaap lekker” klinkt na 6 maanden steeds meer Nederlands. Essie heeft de laatste weken de gewoonte om meer dan 1 knuffel te vragen. Dan loopt ze eerst weg, rent ze terug en roept ze ‚ More??? More cuddles?”. Dan smelt mijn hart en til ik haar op terwijl ze me een dikke knuffel geeft, speelt met mn haar/gezicht en me een kusje geeft. Soms gaat dit wel 10 keer door op 1 avond maar nooit zal ik er genoeg van krijgen.Het doet me beseffen hoe thuis ik me hier voel als deel van het gezin en hoe erg ik opkijk tegen mijn vertrek die steeds dichter bij komt.Ik heb het zo getroffen met dit gezin, met kids die zo lief zijn en Kirrily en Thom die alles voor me over hebben, waarmee ik alles kan bespreken en enorm mee kan lachen. Deze avond bevestigde het weer en met volle overtuiging kan ik zeggen..ik ben echt gelukkig.