"This is your life my little darling Kelly, please live it the way it fits you best."

Deze blog draait deze keer niet alleen om mij maar schrijf ik voor een nieuwe vriend, een maatje die uit onverwachte hoek meer uit mezelf haalde.. deze is voor Mr. J. Mckellar.

Nog niet zo lang geleden(11-04-2015 om precies te zijn) zat ik in de avond op de trappen bij Coogee beach naar de zee te staren met m’n oordopjes in en koffie in mn handen. Er waren wat dingen gaande en ik voelde me voor t eerst echt alleen en hopeloos aan de andere kant van de wereld waar ik geen kant op kon met mn gevoelens. En dat 5 dagen voor mn verjaardag. Een dag waar ik naar uit hoorde te kijken maar nu als een rots tegen op zat. Maar naar huis? No way..ik keek er misschien nog erger tegen op om terug naar Nederland te moeten. Ik vluchte liever nog even in mn leven hier waar ik alles op afstand kon houden. Zo zat ik er denk ik ook bij, alles op afstand houden. Ik kan namelijk zo lekker nors en fronzend kijken als ik diep in gedachte zit. Ik had ook echt totaal geen behoefte aan gezelschap of goede/ wijze woorden over hoe ik positiever naar alles zou moeten kijken. Ik denk dat veel mensen dit gevoel wel herkennen, soms heb je gewoon ff zo'n dag dipje waar in alles dramatisch bekeken moet worden.
Terwijl ik staar naar hoe de golven komen en gaan zie ik dat er iemand vlak naast me komt zitten. Ik kijk op en zie een oudere man met een glimlach naar me kijken. Beleefd glimlach ik terug terwijl ik tegelijkertijd bij mezelf denk "nu ff niet hoor ouwe.". Maar hij bleef me aan kijken dus besloot ik netjes mn oordopjes uit te doen. Kennelijk heb ik toch nog manieren als ik me rot voel. "Are you okay darling? Can I help you?". Ik begreep het niet goed en zei dat het goed ging en ik niet verdwaald was of iets maar gewoon ff lekker zat. " I don't think you are 'okay'. But that's fine. You could talk to me if you would like to...". Verbaasd, dat zal mn eerste reactie zijn geweest. Maar nog geen nano seconde later voelde ik me vooral geraakt door de vriendelijke, door ouderdom vergrijzde ogen die door me heen prikten en door leken te hebben wat er in me om ging. Ik voelde de tranen zelfs opstapelen achter mn ogen. Met een gemeende glimlach dit keer stelde ik mezelf voor aan Mr. J. Mckellar. Of gewoon Mr. Mckellar omdat ik weigerde hem "just Josh" te noemen. "How do you drink your coffee Kelly?". Cappuccino, as always.. "Would you be keen to get some coffee together and talk about useless things?". Die avond heb ik 2, 5 uur met deze 82 jarige man gepraat over van alles. Over mijn tijd hier, hoe Nederland is, over zijn tijd in Vietnam tijdens de oorlog, zijn kinderen die in Perth en Brisbane wonen, over wat me dwars zat en over zijn lieve vrouw die was overleden. Zijn vrouw, de liefde van zijn leven. Vol trots en emoties sprak hij vaak over haar. Ik moet zeggen dat het me ontroerde maar ook dat ik erg ontzag had voor hem. Hoe hij sprak over zijn 'forever love' deed me realiseren hoe diep echte liefde kon gaan. Deze man had al zo veel meegemaakt in zijn leven en wijze woorden vloeiden uit hem met ongekend gemak. Mensen kennis noemde hij het zelf. Observeren en leren.

Alleen, zo voelde hij zich soms. Zijn kinderen wonen ver weg, hij werd oud en begon dit te merken en zijn vrouw was overleden. Hij wilde Coogee niet verlaten, want hier lag zijn vrouw begraven, maar zijn kinderen hadden hem toch overgehaald om naar hun te komen. Uit m'n hoofd 25 mei.
Alleen, wat vond ik het erg dat iemand als hij zich alleen voelde. Iemand die me in 2,5 uur al zo veel had geleerd en ook met een ondeugende grijns op zijn gezicht mij wees op dingen die ik volgens hem al wist maar voor weg liep. Een klein koppig ding noemde hij me toen. Haha en gelijk had hij natuurlijk. "What if we do this more often Mr. Mckellar? Take some coffee and chat. I'm always free between 10 and 2...". Nu toverde ik een glimlach op zijn gezicht. "I would really love that my little darling.". Hij vertelde dat hij bijna elke dag rond 11 uur bij de koffiebar zat waar we zojuist onze koffie hadden gehaald en dat ik altijd meer dan welkom was om hem te vergezellen.

Die avond liep ik terug naar huis met het gevoel 1000 kilo lichter te zijn. Ook nog een beetje overdonderd van wat er zojuist gebeurd was. Toch wel bijzonder hoe iemand op je pad kan komen.

De weken daarna zag ik hem 2 tot 3 keer per week. Even een uurtje kletsen. Soms lag ik dubbel om zijn herrineringen aan vroeger, vertelde hij me vol trots over het mooie Australie en werden we emotioneel als het over zijn vrouw ging of als het hem opviel dat ik ergens mee zat. Een van de leukste keren was toen ik mijn blog voor hem moest gaan vertalen. Hij vond het zo leuk om te horen hoe ik mijn tijd hier beleefde. "I'll find someone to translate it when I'm gone! I would love to know all about your adventures! ". Of de keer dat ik met een bos bloemen aan kwam om hem even te bedanken voor alles. Blozend keek hij me toen aan en gaf me een knuffel. Jaa..ik denk dat we echt maatjes zijn geworden in zo'n korte tijd.
Iets te kort..

Anderhalve week geleden zag ik u nog. Spraken we er over dat u alweer bijna weg ging en hoe alles bij mij verliep. Die dag liet ik u dans filmpjes zien want dat had ik beloofd. "I’m so proud of you my little Darling! If I could I would have danced with you! Still got some moves..” Half tap dansend zat u op uw stoel en ik schoot in de lach. Tot de volgende keer zeiden we nog.

Die week daarna zag ik u maar niet zitten. Dave (cafe eigenaar) haalde steeds zijn schouders op en schudde nee als ik vroeg of u al geweest was. Misschien toch eerder naar uw kinderen gegaan. Daar gingen we van uit. Afgelopen woensdag heb ik nog even een uurtje gezeten bij Dave. Maar ook Dave had u sinds toen niet meer gezien.

Gister liep ik weer langs. You never know right.. maar ik zag gelijk dat u er niet was. Maar Dave riep me terug toen ik verder liep en bood me koffie aan. Een andere klant die vlakbij u woonde was binnen geweest en Dave had naar u gevraagd. Overleden, zei hij, hartstilstand.... Woorden schoten toen even te kort. Ik was zo geschrokken dat ik even niets kon zeggen, Dave vertelde hoe leuk hij het voor u vond dat u in mij een maatje had gevonden en u mij altijd 'your little darling’ noemde als u op mij wachtte.

Het enige wat ik hoop is dat u zich niet alleen hebt gevoeld de twee dagen na onze laatste koffie en dat uw familie op een mooie manier afscheid van u heeft kunnen nemen. Bedankt voor alle leuke, mooie, grappige en ontroerende gesprekken. Maar vooral bedankt voor de avond dat u besloot naast mij te zitten. Die avond heeft u mij geleerd dingen los te laten, die avond heeft u mij echt uit de put gepraat. En omdat u mijn blog en het idee ervan zo leuk vond is deze voor u. En de eerste volgende koffie en dans..die zijn van mij! See you later, Mate!

Ik heb ff getwijfeld of ik dit wilde plaatsen. Mijn gesprekken met hem waren zo mooi dat het in een blog niet te omschrijven is hoe leuk en lief deze man was en wat hij in zo'n korte tijd voor me is gaan betekenen. Maar zoals hij vaak zei, dit is mijn reis, mijn verhaal en mijn avontuur..en daar heeft hij toch echt een mooie rol in gespeeld.

Tot de volgende blog!

liefs en met een klein traantje,

Kelly

-' It is a shame that people these days forget about how beautiful and rare love is, in a family, friendship and relationship way. We always try to find something better to keep us satisfied. I feel sorry for those people because they don’t see the true beauty of love anymore. Don’t ever let this happen to you!’ - Mr. J. Mckellar