"Today we say goodbye..so you can come back home again!”
02 aug. 2015
🇳🇱
vanuit Nederland
"Take this heart now give it..Everything. It's your life now live it, don't shy away. Put all of you in it, I'll be waiting here for
you.."
Guess who’s back?…..Zoals veel mensen misschien al gezien hebben via Facebook ben ik nu alweer 4 dagen terug in het kleine kikkerlandje en zit ik dit nu te schrijven in mijn „ o zo vertrouwde”
tuintje terwijl de zon heerlijk schijnt. Toch wel even iets heel anders dan mijn bankje op Coogee Beach maar het zonnetje maakt veel goed. Mijn excuses voor mijn o zo plotse terugkomst en het feit
dat ik er best lang over gedaan heb om het mensen te laten weten.. dit heeft allemaal zo zijn redenen maar dit vertel ik later. Late we eerst weer even beginnen waar ik geëindigd was in mijn vorige
blog. Toen ik nog in het mooie Australië zat.
Mijn laatste dagen begonnen te tellen en waren erg dubbel. Het vooruitzicht om iedereen thuis te zien maakte me erg blij en zenuwachtig en ik kon aan de ene kant niet wachten om iedereen weer vast
te houden, te knuffelen en te zeggen hoeveel ik van ze houd zonder dat ik aan de andere kant van de wereld zat. Maar ook begon ik steeds meer verdrietig te worden om het feit dat ik weg ging. Ik
kon niet aan het idee wennen om weer naar huis te gaan en iets achter me te moeten laten wat me zo vertrouwd was geworden. Mijn gezin, mijn vrienden, mijn thuis… alles was me zo eigen geworden dat
het me heel zwaar viel. ik durf ook we toe te geven dat ik veel gehuild heb deze dagen maar ook juist extra heb genoten van alle kleine dingen.
Op maandag ging Kirrily naar de dokter om te kijken of de kleine spruit eindelijk een keer tevoorschijn mocht komen..en ja hoor. Dinsdag ochtend zou ze ingeleid worden. Het vooruitzicht hier naar
ging als een elektrische shock door het huis en iedereen kon niet stoppen met afvragen wat het geslacht zou worden, hoe hij/zij zou gaan heten en wanneer we de kleine spruit eindelijk konden vast
houden en knuffelen. Op dinsdag bleven de kids thuis van kindy en school en terwijl Kirrily en Thom naar het ziekenhuis gingen zat ik thuis met de kleine monsters. Elke keer als mijn mobiel trilde
schoten we omhoog en zaten de kids om me heen. Zou het gebeurd zijn?? Maar het bleek langer te duren dan verwacht..spruit nummer 4 had er nog niet zo’n zin in. Telkens weer zei Tommy „ Kelly!! Your
phone is buzzing!! Who is it?’. Maar vaak waren het de meiden in het groepsgesprek of was het een smsje van Kirrily of Thom om te zeggen dat alles goed ging maar er nog niets was gebeurd. Tot het
16.45 was en Thom mij opbelde. Kleine Harry Jack Hamilton Lord was om 16.38 gezond op de wereld gekomen. De tranen schoten in mijn ogen en de kinderen waren door het dolle. Snel bereidde ik het
avond eten voor de kids waarna ik ze snel in bad deed voor papa ze kwam ophalen. Het gesprek dat ik met de kids had terwijl ze in bad zaten zal ik nooit meer vergeten. Toen ik vroeg hoe de baby
eruit zou zien antwoordde Neddy „ Gorgeous” en vroeg Tommy aan mij waarom ik nog geen baby had. „ Well, i think i’m still a bit young to have a baby and I haven’t found someone yet that i love so
much to have a baby with..” „But you love your mummy and daddy right?” „ Yes i do Tommy, but i’m their baby so i can’t have a baby with them.” „ Ohh..well Kelly i think you will be a verry good
mummy..like my mummy. ” En dit is toch het mooiste compliment dat ik ooit van een 5 jarige heb gehad. Na een lang gesprek over baby’s en liefde heb ik ze het bad uit gehaald om ze in hun nieuwe
kleren te helpen voordat ze hun kleine broertje gingen ontmoeten. Zelf ben ik deze avond nog niet mee geweest. Het had gemogen maar ik vond dat het de eerste keer moest draaien om de kinderen en
het gezin zelf. Nadat de kids waren opgehaald heb ik het huis klaar gemaakt en ben ik eens stuk gaan lopen. Toen de kids terug waren met papa waren ze allemaal zo trots en lieten ze me de foto’s
zien. Wat een mooi klein poppetje is er toch bij gekomen. De volgende dag ben ik even met Simone en Cynthia de stad in geweest om daarna de kids van school te halen en eindelijk kleine Harry te
ontmoeten. Toen ik hem vast had ging er gewoon een rilling door me heen. 6 maanden lang heb ik hem zien groeien in Kirrily’s buik en hier was hij dan eindelijk. Ik ben ook zo blij dat ik hem heb
kunnen kroelen en knuffelen voordat ik weg ging. De volgende dagen werden de kids een beetje ziek allemaal. De winter bugs hadden ze toch te pakken. Snotterend en hoestend bleven ze thuis en heb ik
voor ze gezorgd tot het weekend was. Opa en Oma vanuit Brisbane waren langs gekomen en hebben ook veel met de kids gedaan. Het weekend stond toch wel echt in het thema van mijn vertrek.
Op vrijdag avond uit eten geweest met James in Bondi en op zaterdag begon het feest in het appartement van Cynthia en Simone. Omdat Simone ook haar verjaardag vierde was het een gezellige/drukke
boel. Plots kwam Cynthia aanlopen met iets achter haar rug..omdat ik weg ging moest er namelijk toch iets voor gedaan worden en om dit zo goed mogelijk „ vast te leggen” hadden ze een photo frame
gemaakt met allemaal Photo Booth materiaal zoals snorretjes en brilletjes. En omdat de wijntjes en biertjes al aardig aan het inwerken waren was het natuurlijk een en al gekkigheid. Nadat alle
mogelijke foto’s gemaakt waren zijn we nog even wezen stappen in The Sodafactory. Het is een nacht om nooit meer te vergeten en wat houd ik toch van mijn nieuwe vrienden. Die zondag was Kirrily
terug uit het hotel met kleine Harry maar was ze zelf erg ziek geworden. In de middag ben ik met James nog een stuk gaan lopen van Coogee naar Clovelly met de nodige water en koffie om bij te komen
van de avond daarvoor en heb ik in de avond bij Simone en Cynthia nog wat films gekeken met Robbie en de rest van de bende. The conjuring…ik moet ook geen enge films kijken want het leidde al snel
met het gevolg dat ik niet meer alleen de lift in wilde…kleine held op sokken. Nadat ik veilig naar beneden ben begeleid en in de taxi stapte realiseerde ik me opeens dat ik nog maar 1,5 dag had.
Shittttt… Ik was er nog helemaal niet klaar voor, in alle mogelijke manieren. Koffer was nog niet ingepakt en ik wilde nog helemaal niet weg. Misschien heb ik mijn koffer daarom ook zo lang
uitgesteld.
Op maandag natuurlijk gewoon weer werken en nadat ik de kleinste aapjes naar kindy had gebracht bracht ik ook Tommy naar school. Je moet het er van nemen nu het nog kan. Terwijl we naar school
liepen hand in hand vroeg Tommy „ Kelly, will you come back?” . „ Ofcourse i will Tommy!”. „well if you come back, in like a year or two, you could come and stay with us again. But then a bit
longer, something like…16 years or something like that!” Hahaha lachend om deze opmerking stemde ik daar natuurlijk mee in. „ And you could visit me too, Tommy! I can show you the Netherlands!”.
„Yeah and then we can do some more ice skating! That was fun, remember?”. Hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten. Ik zal nooit vergeten wat ik heb meegemaakt met mijn kleine monsters. Die dag was
Simone echt jarig en ben ik langs de kappers zaak gegaan waar ze werkt met een tros helium ballonnen. Wetend dat ze met de bus terug moest was het een klein beetje leedvermaak. Ze moest me beloven
ze mee naar huis te nemen en dat ik het even kwam controleren die avond omdat ik sowieso langs zou komen voor een wijntje. Die avond was ook de laatste avond dat ik „thuis” zou slapen en de kids
naar bed zou brengen. Natuurlijk werd het allemaal weer veel te emotioneel toen de kids een voor een wilde vertellen wat ze zo leuk vonden aan mij en bleef Essie me maar knuffelen en kusjes geven.
Ze wisten ook dat dit mijn laatste avond daar was en alsof ze aanvoelde dat ik op het punt van janken zat kwamen ze allemaal weer even extra knuffelen. Goshh, these kids are amazing. Daarna ben ik
nog naar Simone gegaan voor haar birthday drinks en zijn we weer met zn alle op de bank geëindigd met een film. Gelukkig was t dit keer een animatie film! Half in slaap gevallen schrok ik op en lag
gelukkig niet alleen ik in dromenland. Na snel afscheid van de meeste te hebben genomen ging ik iets te laat naar huis om voor de laatste keer in mijn bedje te slapen..
De volgende ochtend heb ik mijn koffer helemaal ingepakt en kamer leeg gemaakt. Wat voelde het raar om de kaarten die ik vanuit Nederland had meegekregen weer van mijn prikbord te halen en in mijn
koffer te stoppen. Snel nam ik nog even afscheid van Simone op haar werk en was het tijd om voor het laatst naar huis te gaan, mijn koffers te pakken, voor het laatst door het huis te lopen en naar
het vliegveld te gaan. Dit ging natuurlijk gepaard met de nodige watervallen die eigenlijk al de hele dag over mijn gezicht rolden. Eenmaal op het vliegveld stond Cynthia me al op te wachten.. wat
een heerlijk wijf is dat toch ook. Joyce was ook onderweg en ik vond het zo fijn dat ze er ook bij waren. Toen ik afscheid nam van het gezin kwamen woorden te kort en zat Essie me alleen maar
verdrietig aan te kijken. Na de laatste knuffels, high fives en kusjes was het toch echt tijd voor het afscheid. Terwijl ze wegliepen kon ik mijn tranen niet meer inhouden terwijl de kids zich
bleven omdraaien om te zwaaien en Essie nog blow kisses naar me toe stuurde. En nu ik dit schrijf rollen de tranen weer over mijn wangen. Wat had ik toch een geweldig gezin. Ik zal ze voor altijd
in mijn hart mee dragen. De meiden bleven nog even rondhangen en na de laatste koffie en grapjes was het toch ook echt tijd om van hun afscheid te nemen. Eenmaal bij de douane moest ik toch ook
echt van hun afscheid nemen. Hoe bizar is het, dat je in zo’n korte tijd zo’n band met mensen kan opbouwen. Het is alsof ik de groep al jaren ken en het nooit anders is geweest. Ook hier vielen er
tranen (alsof ik nog niet genoeg had gehuild!) en na de laatste knuffels liep ik door de douane.
En daar stond ik dan weer..alleen. Klaar om de volgende reis aan te gaan en een nieuw avontuur te beleven. In het vliegtuig keek ik nog even uit het raampje naar het mooie Sydney. Waar mijn thuis
was. Mijn thuis zal vanaf toen niet meer mijn thuis zijn..of toch wel?
Als ik iets heb geleerd van mijn tijd in Australië is het onder andere dat thuiseen andere betekenis gekregen...zo vroeg laatst iemand
"wanneer ga jij naar huis?"..oo over 2 uurtjes ofso was mijn antwoord. Waarop ze me raar aankeek en zei "nee ik bedoel je echte huis." Mijn echte huis? Oeps, ze bedoelde Nederland. Naar mn famile
en vrienden. Waar mn lieve hondjes zijn en ik mn kids les geef. Ik voelde me een beetje schuldig toen ik me besefte dat ik dit niet meer automatisch als thuis zag. Waar mijn thuis staat is niet
meer in mijn hoofd hoe t was..die stomme grenzen die aan gegeven worden met borden..die op mappen worden met een dun lijntje worden gevisualiseerd terwijl je ze zo kan weg halen. En natuurlijk
voelthet in Nederland nog steeds als thuis maar het is niet meer mijnenigste thuis.
Na een lange en vermoeiende reis was ik dan toch eindelijk in Nederland. Wat een onwerkelijk gevoel was dat. Dan sta je op je koffers te wachten en opeens is het enige wat je scheid van je mama en
papa, vrienden en familie nog maar een muur. Een muur…die koffers konden opeens niet snel genoeg komen. Natuurlijk kwamen de mijne( 2 natuurlijk want in 1 paste het allemaal niet :p) als een van de
laatste de band op. Eenmaal alle koffers op mijn karretje haastte ik me naar de uitgang. En ja hoor..daar stond ze. De persoon wie ik toch het meest heb gemist van allemaal..mijn mutti. Niet wetend
hoe snel ik op dr af moest rennen vloog ik in haar armen en besefte ik me hoe erg ik haar gemist had. God wat houd ik toch van deze vrouw en na de lange knuffel en tranen zag ik mijn papa, zus(met
de opeens zo gegroeide stafford Caine), nichtje, en vriendinnen Mariska en Jilly. Jilly had kleine Zarah mee genomen en natuurlijk vielen er weer tranen toen ik iedereen knuffelde. Wat voelt het
toch ook weer fijn om de mensen weer te zien waar je altijd van gehouden hebt.
Nu snel naar huis want de volgende persoon van wie ik veel houd moest verrast worden. De reden waarom maar weinig mensen in Nederland van mijn terugkomst af wisten. Melissa. Ik zou met haar „vanuit
Australie” skypen om bij te kletsen en het over haar bruiloft te hebben die 2 dagen later plaats vond. Niet wetend dat ik zo straks voor dr deur zou staan. Na snel alles thuis te hebben neer gezet
racete ik met Mariska naar Lekkerkerk om haar te verrassen. Ik skypte met haar vanuit de auto die nog geen 15 meter bij haar huis vandaan stond geparkeerd onder het mom dat mijn camera het even
niet deed. Terwijl ik haar straat in liep zette ik mijn camera aan. „ Zo het waait daar lekker heh?” zei ze nog. Haha als ze even had nagedacht had ze kunnen weten dat het bij mij midden in de
nacht zou moeten zijn maar hey..tes te grappiger vond ik het. „ Wat voor weer is het bij jullie dan?” Vroeg ik aan haar en terwijl ze uit het raam keek zag ze me staan. Hahaha haar gezicht was
priceless en zeker de lange reis waard. Na veel knuffels en verbaasde uitdrukkingen op haar gezicht besefte ze toch echt dat ik er was.
De bruiloft was ook zo mooi en ik had het voor geen goud willen missen. Het was het allemaal waard. Al moet ik toegeven, ik moet zo wennen aan het terug in Nederland zijn. De eerste 2 dagen waren
eerlijk gezegd een hel. Als een zombie liep ik rond en besefte ik me dat ik echt niet meer in Coogee was. Alle indrukken zijn best vermoeiend, vind ik het rechts rijden heel raar en denk ik nog
steeds in het Engels. Ik droomde zelfs over Tommy’s schoolbel en ik word nog steeds van elk geluidje wakker met het idee dat 1 van de kids wakker is geworden uit z’n slaap. Omdat ik zo moe was heb
ik de laatste dagen dus ook weinig van mezelf laten horen. Moest echt ff bijkomen van de reis en jetlag. Het zal nog wel een paar dagen duren voordat ik weer lekker op mijn plekje zit maar het
zonnetje dat nu schijnt doet al veel goed.
Ik ben blij weer iedereen te kunnen zien en binnenkort zal ik wel een klein feestje geven om met iedereen mijn late verjaardag en terugkomst te vieren.
En dit was hem dan..mijn laatste blog. Ik wil iedereen zo erg bedanken voor alle steun, lieve berichtjes, interesse en mooie woorden terwijl ik aan de andere kant van de wereld zat. Met de een had
ik minder contact en met de ander meer maar alsnog bedankt voor alles. Ik krijg nu al veel de vraag te horen..”Ga je nog terug?”..Well, the last thing i whispered when the plane left Sydney
was…I’ll be back”
En zoals Matt Simons zo mooi zegt in het nummer: "today we say goodbye, so you can come back home again.."
Lots of Love,
Kelly
-" You can come back home again, by Matt Simons"-
Van bruggen beklimmen en fysio tafels tot afscheidsfeestjes en tranen.
19 jul. 2015
🇦🇺
vanuit Australië
"Time grabs you by the wrist and directs you where to go”
Daar zit ik dan weer, in de avond op een bankje aan t strand van Coogee terwijl iedereen zijn zondag avond wandeling maakt. Iedereen draagt een jas, sjaal en probeert zichzelf warm te houden nu de
winter avonden fris zijn. Nog lang niet zo koud als een winter in Nederland maar als je gewend bent aan te weer hier voelt t toch erg fris. Ook ik zit hier nu met een jas en sjaal maar terwijl ik
terug denk aan wat ik allemaal wil schrijven in deze blog krijg ik alleen maar een warm gevoel van binnen.
Darwin was een groot avontuur zoals jullie konden lezen in mijn vorige blog maar het verhaal gaat bij deze verder…
De week na Darwin was Savannah jarig. Haar host family had ons als verrassing uitgenodigd en dat kon ik natuurlijk niet overslaan na de grote verrassing op mijn eigen verjaardag. Terwijl Sav niets
door had had ik de andere meiden geïnformeerd en bedachten we een goed cadeau voor haar. Op haar lijstje stond nog om naar een AFL game te gaan dus hebben we met zijn alle een kaartje voor de game
gehaald en kocht ik nog een Sydney Swans sjaal voor haar als herinnering. Nadat ik de meiden had opgehaald met de auto reden we naar het restaurant in Clovelly waar Savannah met de familie later
zou aankomen. En wat was haar gezicht goud waard toen ze ons zag zitten. Een kleine payback dus. De week daarna gingen we dan eindelijk naar de wedstrijd en wat blijft t geweldig om in zo’n groot
stadium te zitten en mee te juichen voor de Swans. Het was weer een gezellige avond uit met de meiden en een nieuwe herinnering erbij.
Niet lang daarna vierden we Karlijn haar verjaardag en omdat we haar al ff niet gezien hadden was het natuurlijk weer een avond/nacht om nooit te vergeten. We begonnen in Manly waar we in 2 barren
wat drankjes hadden gedaan. Rennend haastten we ons naar de wharff om de laatste Ferry richting de stad te halen waar we naar het Orient hotel gingen voor nog wat extra liedjes en dansjes. Liedjes
ja want op de tweede verdieping is een karaoke bar waar Cynthia weer de show steelde. De volgende dag was het dan zo ver..iets waar Savannah en ik het sinds onze eerste weekjes hier over gehad
hadden. The Harbour bridge climb. De klim had ik als cadeau gekregen van het gezin en wat heb ik er naar uit gekeken. Zo veel positieve verhalen over gehoord dat ik niet kon wachten. Na eerst
geluncht te hebben bij The Opera Bar(vaste stekkie ondertussen) waren we er klaar voor en liepen we naar de brug. Daar zaten we dan te wachten om 134 meter omhoog te klimmen. Eerst kregen we een
uitleg, outfit en training voordat we de klim mochten doen. Het begon al weer goed want als je 1,55 m bent zijn de gemiddelde pakken best…groot. En ja hoor, toen ik het kleedhokje uit kwam stond ik
mn MC Hammer dansje te doen omdat de kruis van het pak op mijn knieën hing. Na het lachen gaven ze mij maar een kleiner pak omdat ik deze manier de brug niet normaal kon opklimmen. Na de uitleg
over hoe je met je gear om moet gaan ging je op een klein trappen parcours oefenen hoe je moest klimmen. En eindelijk was het zo ver! Terwijl de zon onderging beklommen we de eerste trappen en
zagen we The Opera house met de mooiste kleuren roze,lila en oranje horizon als achtergrond. WAUW… Terwijl we verder de brug op klommen ging de zon onder en zagen we Sydney in volle glorie by
night. De stad verlicht door haar eigen schoonheid. Boven aan de brug besefte ik me opeens hoe verliefd ik op deze stad ben geworden en hoe thuis ik me hier voel. Het was een van mijn mooiste
momenten in Sydney.
De 2 volgende weken had Tommy vakantie van school en was het weer tijd voor leuke uitstapjes samen. We hebben zo veel leuke dingen gedaan zoals naar film „ Inside out”, naar winter wonderland bij
Darling harbour waar ik Tommy heb leren schaatsen(het was zijn eerste keer op het ijs), we met „sneeuw” naar elkaar hebben gegooid in the snowpit en we vanuit het reuzenrat over Darling Harbour
hebben uitgekeken. Dat weekend ben ik met de meiden naar het Hardrock cafe gegaan om the 4th of July te vieren. We hadden daar afgesproken met een groep Australische vrienden en er weer een
geweldige nacht van gemaakt. In de tweede week gingen we samen met een zijn vriendje Luca naar Tarangoo Zoo en zijn we op woensdag naar Skyzone geweest met Kirrily, Tommy, Neddy en Essie. Het was
een geweldige week tot ik die vrijdag wakker werd en opeens mn rug en arm amper tot niet kon bewegen. Na een klein beetje stress heb ik me laten onderzoeken en bleek er een wervel niet goed te
zitten. De fysio kon het na 3 uur op de tafel liggen met massage apparaten, hamertjes, kraken en acupunctuur naalden niet helemaal weg krijgen dus werd de volgende afspraak voor de maandag daarop
gemaakt. Slapen gingen niet zo lekker met zo’n rug want hoe je ook ligt, je blijft het voelen. Hoe dan ook, we blijven gewoon door gaan en dat weekend heb ik het iets rustiger aan gedaan maar nog
steeds leuk gehad. Zo was o.a. Jeremy terug van Bali en hebben we geluncht zodat ik alle jaloers makende verhalen kon aanhoren, ben ik in de avond een klein drankje gaan doen met vrienden en ben ik
die zondag met Savannah, Simone en Karlijn naar het French Festival gegaan bij Circular Quay om een ouderwets Belgisch frietje met mayonaise te halen. Home away from home :p. Al moet ik toegeven
blij te zijn genoeg pijnstillers bij de hand te hebben.
Afgelopen maandag ging ik dus terug naar de fysio en begon het liedje opnieuw. Het was al een stukje beter maar nog steeds niet weg. Donderdag dus weer terug. Die woensdag ben ik met Sav, Cyn en
Simone naar de Aldi geweest om Nederlands eten in te slaap. De stroopwafels en hagelslag maakten veel goed en voor Kirrily had ik een doos speculaasjes gehaald(haar favoriete koekjes :P). Daarna
nog even snel naar Paddy’s market en in de avond voor m’n ozzy vrienden gekookt. Donderdag kon de fysio eindelijk 1 van de rot stukjes in mijn rug kraken en schoten we allebei in de lach van hoe
erg dat klonk en deden we daarna een klein dansje omdat het eindelijk gelukt was. De andere mensen na mij stonden ons vreemd aan te kijken maar moesten er toch ook wel om lachen. Mijn rug voelde
gelijk al een stuk beter dus toen ik een half uur later in de kappersstoel van Simone zat was ik blij dat ik eindelijk rechtop kon zitten zonder dat t een beetje pijn deed. Na even geluncht te
hebben met Simone was het tijd om weer te werken. Vrijdag was t dan zo ver. De laatste avond van Savannah. Toch wel raar dat de persoon waar je sinds week 2 mee omgaat opeens terug gaat naar
„huis”. Na wat drankjes in het appartement van Cynn en Simone zijn we met een grote groep weer in het Orient beland waar we met zn alle hebben gezongen en beneden hebben gedanst. Een gekkenhuis
weer maar o zo geweldig! Zaterdag hadden nog een afscheidslunch met Sav in The Sydney Tower Eye waar een mooi uitzicht(ondanks de regen) hadden op heel Sydney omdat het restaurant rond draait. Toen
was het toch echt tijd om afscheid te nemen en rolde de tranen(die ik probeerde in te houden) toch echt over m’n wangen. Sav, ik kan je niet genoeg bedanken voor alles! En nu ze weg is realiseer ik
me steeds meer dat mijn afscheid bij het gezin ook steeds dichterbij komt.
Vandaag was een bijzondere dag. Omdat Kirrily aankomende week of de week daarop kan bevallen zijn we vandaag met het gezin een uitstapje gaan doen. Het was een verrassing alleen kon Tommy daar
(zoals altijd) niet zo goed mee omgaan dus schreeuwde hij toen ik m’n kamer uitkwam gelijk waar we heen gingen voordat Kirrily en Thom en konden stoppen. The Sydney Tower Eye. Hahaha. Ze hadden het
al gereserveerd dus toen ze gister hoorden dat ik er was wezen lunchen raakten ze een beetje in paniek omdat ik het dan misschien niet meer leuk zou vinden. Wat natuurlijk niet zo was! Gister was
ik alleen wezen lunchen en nu gingen we met z’n 6’en eerst naar de look out. Het zonnetje scheen en samen met de kids zochten ik ons huis. Daar bovenop kreeg ik als verrassing ook nog de Skywalk
cadeau waarmee ik op 268 meter hoog weer van Sydney kon genieten. Daarna hebben we heerlijk geluncht met opa en oma er bij die me weer met een lief kaartje en cadeau hebben verwend. Wat heb ik toch
een geluk met dit gezin. Een gezin dat altijd zo veel voor me over heeft.
Toch gebeurde het mooiste van de dag nog geen paar uur geleden. De kids waren in bad geweest maar zaten nog vol energie en kwam Neddy met het idee een show te houden. Iedereen moest (MOEST JA) 3
minuten een act doen. En ja hoor daar zaten we dan na 5 minuten op onze stoelen als publiek naar Neddy te kijken die als eerst op ons zelf gemaakte podium stond. Neddy deed van alles door elkaar,
Tommy hield een kleine comedie act, Essie dans en zong op Frozen, Kirrily deed the Hockey Pockey, Thom deed een toneelstukje over een slang en ik ging samen met Essie dansen(al kwamen later de
jongens mee doen). Nadat alle acts waren afgelopen, iedereen zijn applaus had ontvangen en we ons hebben rot gelachen kondigde Tommy aan dat we allemaal 6 punten hadden verdiend en dus allemaal
hadden gewonnen.
Oh men wat ga ik dit gezin missen. Vandaag vroeg Neddy waarom ik weg ging en of ik hun namen zou vergeten als ik weg ben. No way, never zal ik ze ooit nog vergeten. De kids gingen naar bed en
knuffelden mij voor t slapen gaan. Hun „slaap lekker” klinkt na 6 maanden steeds meer Nederlands. Essie heeft de laatste weken de gewoonte om meer dan 1 knuffel te vragen. Dan loopt ze eerst weg,
rent ze terug en roept ze ‚ More??? More cuddles?”. Dan smelt mijn hart en til ik haar op terwijl ze me een dikke knuffel geeft, speelt met mn haar/gezicht en me een kusje geeft. Soms gaat dit wel
10 keer door op 1 avond maar nooit zal ik er genoeg van krijgen.Het doet me beseffen hoe thuis ik me hier voel als deel van het gezin en hoe erg ik opkijk tegen mijn vertrek die steeds dichter bij
komt.Ik heb het zo getroffen met dit gezin, met kids die zo lief zijn en Kirrily en Thom die alles voor me over hebben, waarmee ik alles kan bespreken en enorm mee kan lachen. Deze avond bevestigde
het weer en met volle overtuiging kan ik zeggen..ik ben echt gelukkig.
Lots of love,
Kelly
Skype : kelly.debeuk
Aussie nummer: 0456725871
Adres:
21 Abbott Street
Coogee, NSW
2034
Australia
" When stars fill the open air and leave teardrops everywhere"
14 jul. 2015
🇦🇺
vanuit Australië
-Als stilte voor de media storm..-
Deze blog is niet compleet geschreven van mijn tijd tot nu toe..Dat doe ik jullie niet aan..
Maar als eerst….Dankjewel!
Dankjewel voor alle lieve berichtjes en reacties op mijn vorige blog. De reacties op mijn blog/ Facebook/ whats’app waren zo lief dat ik blij was het met jullie gedeeld te hebben. De koffie
uurtjes mis ik nog steeds maar ik heb een geweldig leven hier met de kleine aapjes en natuurlijk (de bende van ellende) super leuke nieuwe vriendinnen dus vervelen doe ik me zeker niet!
De bende van ellende. Een groep lieve meiden die ik ondertussen toch echt vriendinnen kan noemen. Een groep idiote meiden met wie ik altijd weer iets geks meemaak. Een groep toppers die me altijd
weer aan het lachen krijgen. En met het grootste gedeelte van deze groep moest ik Darwin gaan overleven…
Ik was de eerste van de groep die bij Joyce(1 van de meiden/loopt stage bij een reisorganisatie) de tour naar Darwin boekte. Joyce zou waarschijnlijk ook gaan en ik hoopte dat de rest ook zou
volgen. Simone was zo goed als gelijk daarna ook in en langzaam maar zeker was de groep bijna compleet toen ook Cynthia alsnog mee ging. Savannah kreeg het voor elkaar precies het laatste plekje
in de tour en het vliegtuig te bemachtigen. Alleen Karlijn kon jammer genoeg geen vrij krijgen. Nu nog wachten tot 4 juni!
Enkele weken voor vertrek was het Sydney Vivid 2015. In deze periode wordt de stad verlicht met de mooiste lichtshows en licht kunst. Wat was het mooi om de stad op deze manier te zien. Het Opera
House, the skyline, bomen, kunstwerken,het water, alles was een licht spektakel. Zeker een aanrader mocht je ooit een keer naar Sydney gaan in deze periode! Deze periode hebben we ook Dyoni leren
kennen. Een ander Nederlands meisje die ook de tour ging doen.
En toen was het eindelijk zo ver. 4 juni, Darwin! Eindelijk warm weer, even niet aan het werk denken, even alles achter laten in de stad en vakantie vieren.
7 kilo!! 7 kilo mochten we meenemen in het vliegtuig.. Je zou denken dat het moet lukken. 5 dagen, warm weer dus geen zware winter kleding maar korte broekjes,slippertjes en bikini’s
… uhmm nee!! Ik krijg het natuurlijk voor elkaar om er over heen te zitten. Vlug voordat we de taxi pakten liet ik nog wat spullen achter bij Joyce haar appartement. Nog steeds niet onder de 7
dus dat werd hopen dat ze het niet zouden controleren bij het inchecken. Na een lange dag reizen(we hadden namelijk een tussen stop in Brisbane) kwamen we om 1 a.m. aan in Darwin. Alleen al de
warmte die ik voelde toen ik het vliegtuig uit stapte gaf me het gevoel dat ik hier nooit meer weg wilde. Rond 2 uur kwamen we (eindelijk!!) aan in het hostel waar we 3,5 uur later al weer buiten
moesten staan en opgehaald werden door onze tour guide. En wat was ik blij dat we maar een korte nacht in deze kamer verbleven. GADVERDAMME! Nu ben ik al niet zo’n held en zag ik best een beetje
tegen het kamperen op maar dit hostel was dus echt niet mijn ding! Het ergste was dat we de laatste nacht ook in dit hostel zouden verblijven dus ik maakte m’n borst al nat. De volgende ochtend
stonden we al vroeg buiten om dan toch eindelijk de 3 daagse tour door Kakadu en Litchfield te doen.
De eerste dag gingen we op een crocodile cruise, waarin ik meer takken in mn gezicht heb gehad dan crocs heb gezien (welgeteld 2) en original aboriginal art bekeken op de rotsen in Kakadu. Een
super eerste dag waarin ik echt het Aussie gevoel kreeg. Aan het eind van deze eerste mooie dag kwamen we aan op onze eerste camping waar (gelukkig!) de tenten al op stonden. Het viel allemaal
nog reuze mee…tot ik een pad in het formaat van een chihuahua zag voorbij huppelen. Gillend op en neer springen met onze zak lampjes omdat het te goor voor woorden was om achteraf huppelend
achter die pad aan te gaan omdat je toch te nieuwsgierig bent. Goed dat we hem niet hebben aangeraakt of iets want hij bleek giftig.. Welcome to Australia?
Stilte, absolute stilte terwijl we midden op het loop pad zijn gaan liggen om naar de sterren te kijken. Hoe vaag het ook klinkt, die avond had ik het gevoel voor het eerst pas echt sterren te
zien. Zo ver weg van de grote steden zie je pas echt hoe mooi het is. And believe it or not, minstens 3 vallende sterren. Nadat de wensen gemaakt waren en het idee van de padden ons nog steeds
een klein beetje dwars zat liepen we terug naar de grote tent waar we (natuurlijk) nog even een wijntje hebben gedaan en toen maar snel gingen slapen. De volgende dag weer om half 6 op dus we
moesten wel !
De volgende dag gingen we dan toch echt iets doen waar ik erg naar uit keek… watervallen bezoeken en in de lakes zwemmen! Na een mooie hike kwamen we bij de eerste bestemming aan. Boven aan de
waterval gingen we zwemmen tussen de rotsen. Een beetje eng in het begin omdat het water pikzwart leek maar eenmaal er in was het geweldig! Het was heerlijk om in de ochtend warmte te zwemmen.
Zoals vanzelf sprekend was de volgende stap naar onder hikken en bij de waterval zwemmen. Joyce en ik sprongen er gelijk in en zwommen dol enthousiast richting de waterval. Vlak naast de waterval
was een inham tussen de rotsen waar je op kon klimmen en eventueel van de rotsen af kon springen. En ja hoor, alsof we elkaars gedachte konden lezen zwom ik samen met Joyce gelijk die richting op.
Naja samen, ik trappelde met mijn korte beentjes achter Joyce aan. Joyce was al bijna bij de rots toen mij iets op viel. Nog geen meter bij haar vandaan lag iets reptieligs op de rots. Omdat ik
eerst alleen een staart zag dacht ik eerst aan een slang van een meter dus riep ik snel naar Joyce dat ze moest uitkijken. Terwijl ik dat deed zag ik ook de rest van het lichaam en zag ik dat het
een soort grote salamander/komodo dragon achtig beest was. Maar wat was Joyce haar hoofd op dat moment goud waard! Nieuwsgierig als ik ben klom ik op de rots vlak er naast en bewonderde ik het
mooie diertje. Ook genoot ik van de rest van de gezichten van iedereen in de groep als je ze op het diertje wees. Klein beetje leedvermaak kan geen kwaad toch? Na nog een paar keer van de rotsen
zijn afgesprongen was het tijd om terug naar de bus te gaan, op naar de volgende waterval. We hebben die dag zo veel mooie plekken gezien en na zelfgemaakt ijs te hebben gegeten in een afgelegen
dorpje gingen we door naar de volgende slaap plek. Wauw, dit was op een farm waar de walibi’s rond hopten, paarden en bulls werden gehouden en het kampvuur plekje al op ons wachtte. Het was zo'n
magisch mooie plek, naja ..tot je bij de toiletten kwam en het eerste wat je zag een a4tje was waarop stond dat je rekening moest houden met spinnen,slangen en kikkers in je toilet en of je daarom
svp altijd de deksel wilt sluiten. O my!!! Ik bleef mezelf maar toespreken dat dit er bij hoorde. Die avond was het lachen, gieren, brullen en een klein traantje. Bij het kampvuur hebben we met een
wijntje wat gezongen en natuurlijk idiote spellen gedaan. Veel te laat liep ik naar het tentje toe die ik deelde met Cynthia en zag ik al wat walibi’s vlakbij de tent dwalen. Midden in de nacht
schrok ik was van iets wat tegen de tent aan kwam en wat gestamp op de grond. De hele nacht waren er allemaal walibi’s om de tent. Het ultieme Aussie kampeer gevoel!
De volgende dag stonden we weer vroeg op om litchfield te verkennen en meer watervallen onveilig te maken. Het was tevens ook de laatste dag van de tour dus genoten we nog even extra van al het
moois wat The Northern Territory te bieden heeft. Toen we na een lange terug reis weer aankwamen bij het hostel was ik erg benieuwd hoe onze nieuwe kamer er uit zou zien. Gelukkig sliepen we deze
keer op het „girls only” niveau en was de kamer en badkamer een stuk beter! Om niets te missen van al het moois wat Darwin te bieden heeft hebben we ons snel opgefrist, spullen weg gelegd en de
taxi gepakt naar het strand waar er een Market was en ik de mooiste zonsondergang in mijn leven heb gezien. Daar zit je dan, in 30 graden, met je reet in het zand naar zo’n mooie zonsondergang te
kijken dat toen hij eenmaal gezakt was iedereen op het strand(reken maar gerust op minstens 200 mensen) begon te applaudisseren. Life doesn’t get better…of naja.. Het werd nog mooier toen ik mijn
nieuwe crème leren,handgemaakte, boho tas had gekocht op de Market. Een Market waar je heerlijk kon rond struinen tussen de kraampjes, met open mond verbaasd stond te kijken naar de streetartists
en je niet stil kon blijven staan op de Didgeridoo muziek van een band. Genieten, genieten, genieten. De volgende dag moesten we weer bijtijds opstaan voor de Crocodile Cage Dive maar omdat we het
niet konden laten zijn we nog even „snel en kort” wat gaan drinken in een local bar. Zoals ik al zei liepen we rond 3 uur ‚s nachts de tent uit. Wat zijn we toch weer verantwoordelijk bezig aan de
andere kant van de wereld. Was het maar zo, want met een beetje pijn en moeite moesten we weer vroeg op staan om uit te checken bij het hostel en eindelijk naar The Crocosaurus Cove te gaan om te
gaan duiken met de croccies! En hier keek ik stiekem toch wel het meest naar uit van de hele trip. Voordat je de kooi in mocht moest je een formulier/ contract ondertekenen waarin werd uitgelegd
hoe alles in zijn werk ging, t stukje eigen risico en veiligheid maatregelingen. Terwijl ze ons net aan het vertellen was dat ze zelfs een extra accu hebben voor t geval de stroom uitvalt was ik al
bezig met ondertekenen. Al hadden ze die niet gehad, ik moest en zou de duik doen! Al gaf ik toe na het ondertekenen dat ze het heel netjes geregeld hadden. Het duurde nog even voordat het mijn
tijd was om te duiken dus keek ik toe hoe sommige meiden voor mij gingen en liep ik een rondje in het park, mochten we met een hengel kleinere krokodillen voeren en bekeken we de kracht van de
kaken van een krokodil. Een beetje verontrustend om dat te zien als je nog geen 45 minuten later die kooi in moet. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een half uur van te voren toch wel kriebels in mn
buik kreeg door alle adrenaline en een klein beetje zenuwen. Toen de verzorgers naar me toe kwamen om te vragen of ik er klaar voor was kreeg ik te horen dat ik bij Chopper in het water werd gezet.
Een flinke Croc van 5,5 meter lang en ruim 790 kilo zwaar. Vol adrenaline lieten ze me via een ladder de kooi in zakken en werd ik via een liftmechanisme bij Chopper in het water gezet. En wat
waren de rollen toen omgedraaid. Ik zat daar in een kooitje terwijl Chopper rustig aan naar mij toe zwom om mij eens wat beter te bekijken. Wauw…worden schieten nog steeds te kort als ik probeer te
omschrijven wat een bizar mooie ervaring het is om een krokodil van 5,5 meter later in zijn ogen aan te kunnen kijken en van dichtbij te kunnen zien hoe mooi deze dieren zijn. En met recht in zijn
ogen aankijken bedoel ik dat ook echt letterlijk. Chopper staat er namelijk om bekend je aan te blijven staren tot je erbij neer valt. Terwijl hij gevoed werd kon ik de gigantische bek van hem zien
en horen want ja, als hij zijn mond/bek dicht klapt klinkt het als een doffe donderklap die extra bevestigd dat je zijn tanden niet overleefd. Het is een van de mooiste ervaringen in mijn leven
geweest.
Toen mijn tijd met mooie Chopper er op zat stonden de meiden mij op te wachten terwijl ik met een giga glimlach op mijn gezicht uit de kooi werd gehaald.
En ja, nu komt dan toch echt het meest hilarische, spannendste en bizarste stuk van onze trip. Het was eindelijk Cynthia haar beurt om de kooi in te gaan. Met mijn camera klaar om foto’s te maken
stonden we te wachten tot ze in het basin in werd gezakt..iets wat niet gebeurde. Terwijl ze boven Choppers basin hing stopte de lift met werken. Met het idee dat het wel snel werd opgelost stonden
wij aan de kant te gieren en brullen van het lachen. De minuten gingen voorbij en nog steeds hing ze in de hitte(denk aan 33 graden in een doorzichtige plastic kooi) boven Chopper die het ook
steeds interessanter ging vinden. Terwijl het personeel steeds meer gestrest heen en weer renden om alles aan de praat te krijgen keken Simone en ik elkaar toch wel een beetje bezorgd aan. Dit kon
wel eens wat langer gaan duren dan verwacht en we wisten dat Cynthia niet goed tegen kleine/benauwde ruimtes kan dus stond ons maar 1 ding te doen…afleiden die handel. Door middel van gekke dansjes
te doen, liedjes(ultra toepasselijke zoals „I want to break free” en „ Get me out of here”) te zingen en de stomste grapjes te maken probeerden we haar er een beetje door heen te lachen terwijl het
personeel er alles aan deed om haar uit die kooi te krijgen. Flesjes water werden door de lucht gaten gepropt om haar niet uit te laten drogen in de hitte en het personeel bleef ook tegen haar
praten. Uiteindelijk na ongeveer 30 minuten werd ze d.m.v. touwen en brute kracht naar de andere kant van het verblijf getrokken(over de basin van nog 2 andere krokodillen) en kon ze er eindelijk
na veel pijn en moeite uitgehaald worden. Savannah, die na Cynthia aan de beurt zou zijn, kreeg te horen dat haar duik niet meer door ging. Ik vond het echt rot voor de meiden. Nog geen half uur
later begon het media circus en begon iets wat we eerst heel grappig vonden een nare kant te krijgen. Veel mensen hadden hun mening klaar, ze had het namelijk verdiend de dierenbeul. Als ze er in
was gevallen had ze haar verdiende loon gekregen en nog meer van dit soort belachelijke dingen. De media maakte het er niet makkelijker op door alles te dramatiseren. Maar laat ik ff een paar
dingen duidelijk maken/ recht zetten…
Als eerste is het echt niet dat we die krokodillen lastig vallen of pijn doen als we in die kooi gaan en zitten die dieren daar niet omdat ze graag zo’n attractie willen en ze dus wat krokodillen
bij elkaar hebben gevangen en die de lul werden. Chopper bijvoorbeeld hebben ze gewond gevonden zonder zijn voorpoten en vol wonden en littekens. De bewoners die vlakbij het moeras woonden waar
Chopper leefde hebben hem gevoed en omdat hij anders niet zo overleven in het wild hebben ze hem opgevangen. Chopper was dus gewend geraakt aan het contact met mensen en omdat hij geen voorpoten
meer had zou hij niet meer kunnen overleven in het wild. Chopper vond mensen interessant waardoor hij perfect bleek voor de duik ervaring. Als je in het basin van een krokodil wordt gezakt heb je
de kans dat je genegeerd wordt door de krokodil. Hij/zij beslist zelf of hij wel of niet komt. Daarnaast worden ze gevoed met voor hun „kleine tussendoortjes” die ze zowel als beloning krijgen maar
ook als ze niets willen doen. De krokodillen worden dus niet gedwongen of wat dan ook. Iedereen die mij kent weet wat voor dierenvriend ik ben en ik zou heus niet zo iets doen als ik wist dat de
dieren ergens toe gedwongen werden of bestraft. Daarnaast ben ik ENORM TROTS op mijn vriendin! Ik denk dat maar weinig mensen zo koel konden blijven onder deze omstandigheden en zo goed met alle
media bullshit kon omgaan als zij. Nederland was weer eens 2 dagen in de ban van nieuws waar ze zelf zo veel beter/meer over wisten dan de personen zelf. Beetje kortzichtig heh, van mensen met een
domme mening!! Gelukkig waren er ook mensen die wel rationeel konden nadenken en lief reageerden dus dat was dan wel weer fijn. Al bij al was het een bijzondere afsluiting van onze Darwin trip en
vlogen we dezelfde nacht terug naar Sydney.
Zoals ik eerder al melde is deze blog niet compleet. Ik heb natuurlijk er weer te lang over gedaan om mijn blog te schrijven dus zal er de komende week snel weer een nieuwe volgen zodat iedereen
weer op de hoogte is.
Lieve iedereen die het weer heeft uitgehouden om deze blog uit te lezen, dankjewel! Ik vind het zo leuk dat er nog steeds mensen zijn die geïnteresseerd zijn in mijn avonturen.
Tot mijn volgende(weer veel te lange en voor sommige misschien wel saaie) blog!
Lots of love,
Kelly
"I'd like to make myself believe that planet Earth turns slowly." Owl city- Fire Flies
Skype : kelly.debeuk
Aussie nummer: 0456725871
Adres:
21 Abbott Street
Coogee, NSW
2034
Australia
I wasn't expecting that....
22 mei 2015
🇦🇺
vanuit Australië
"This is your life my little darling Kelly, please live it the way it fits you best."
Deze blog draait deze keer niet alleen om mij maar schrijf ik voor een nieuwe vriend, een maatje die uit onverwachte hoek meer uit mezelf haalde.. deze is voor Mr. J. Mckellar.
Nog niet zo lang geleden(11-04-2015 om precies te zijn) zat ik in de avond op de trappen bij Coogee beach naar de zee te staren met m’n oordopjes in en koffie in mn handen. Er waren wat dingen
gaande en ik voelde me voor t eerst echt alleen en hopeloos aan de andere kant van de wereld waar ik geen kant op kon met mn gevoelens. En dat 5 dagen voor mn verjaardag. Een dag waar ik naar uit
hoorde te kijken maar nu als een rots tegen op zat. Maar naar huis? No way..ik keek er misschien nog erger tegen op om terug naar Nederland te moeten. Ik vluchte liever nog even in mn leven hier
waar ik alles op afstand kon houden. Zo zat ik er denk ik ook bij, alles op afstand houden. Ik kan namelijk zo lekker nors en fronzend kijken als ik diep in gedachte zit. Ik had ook echt totaal
geen behoefte aan gezelschap of goede/ wijze woorden over hoe ik positiever naar alles zou moeten kijken. Ik denk dat veel mensen dit gevoel wel herkennen, soms heb je gewoon ff zo'n dag dipje waar
in alles dramatisch bekeken moet worden.
Terwijl ik staar naar hoe de golven komen en gaan zie ik dat er iemand vlak naast me komt zitten. Ik kijk op en zie een oudere man met een glimlach naar me kijken. Beleefd glimlach ik terug terwijl
ik tegelijkertijd bij mezelf denk "nu ff niet hoor ouwe.". Maar hij bleef me aan kijken dus besloot ik netjes mn oordopjes uit te doen. Kennelijk heb ik toch nog manieren als ik me rot voel. "Are
you okay darling? Can I help you?". Ik begreep het niet goed en zei dat het goed ging en ik niet verdwaald was of iets maar gewoon ff lekker zat. " I don't think you are 'okay'. But that's fine.
You could talk to me if you would like to...". Verbaasd, dat zal mn eerste reactie zijn geweest. Maar nog geen nano seconde later voelde ik me vooral geraakt door de vriendelijke, door ouderdom
vergrijzde ogen die door me heen prikten en door leken te hebben wat er in me om ging. Ik voelde de tranen zelfs opstapelen achter mn ogen. Met een gemeende glimlach dit keer stelde ik mezelf voor
aan Mr. J. Mckellar. Of gewoon Mr. Mckellar omdat ik weigerde hem "just Josh" te noemen. "How do you drink your coffee Kelly?". Cappuccino, as always.. "Would you be keen to get some coffee
together and talk about useless things?". Die avond heb ik 2, 5 uur met deze 82 jarige man gepraat over van alles. Over mijn tijd hier, hoe Nederland is, over zijn tijd in Vietnam tijdens de
oorlog, zijn kinderen die in Perth en Brisbane wonen, over wat me dwars zat en over zijn lieve vrouw die was overleden. Zijn vrouw, de liefde van zijn leven. Vol trots en emoties sprak hij vaak
over haar. Ik moet zeggen dat het me ontroerde maar ook dat ik erg ontzag had voor hem. Hoe hij sprak over zijn 'forever love' deed me realiseren hoe diep echte liefde kon gaan. Deze man had al zo
veel meegemaakt in zijn leven en wijze woorden vloeiden uit hem met ongekend gemak. Mensen kennis noemde hij het zelf. Observeren en leren.
Alleen, zo voelde hij zich soms. Zijn kinderen wonen ver weg, hij werd oud en begon dit te merken en zijn vrouw was overleden. Hij wilde Coogee niet verlaten, want hier lag zijn vrouw begraven,
maar zijn kinderen hadden hem toch overgehaald om naar hun te komen. Uit m'n hoofd 25 mei.
Alleen, wat vond ik het erg dat iemand als hij zich alleen voelde. Iemand die me in 2,5 uur al zo veel had geleerd en ook met een ondeugende grijns op zijn gezicht mij wees op dingen die ik volgens
hem al wist maar voor weg liep. Een klein koppig ding noemde hij me toen. Haha en gelijk had hij natuurlijk. "What if we do this more often Mr. Mckellar? Take some coffee and chat. I'm always free
between 10 and 2...". Nu toverde ik een glimlach op zijn gezicht. "I would really love that my little darling.". Hij vertelde dat hij bijna elke dag rond 11 uur bij de koffiebar zat waar we zojuist
onze koffie hadden gehaald en dat ik altijd meer dan welkom was om hem te vergezellen.
Die avond liep ik terug naar huis met het gevoel 1000 kilo lichter te zijn. Ook nog een beetje overdonderd van wat er zojuist gebeurd was. Toch wel bijzonder hoe iemand op je pad kan komen.
De weken daarna zag ik hem 2 tot 3 keer per week. Even een uurtje kletsen. Soms lag ik dubbel om zijn herrineringen aan vroeger, vertelde hij me vol trots over het mooie Australie en werden we
emotioneel als het over zijn vrouw ging of als het hem opviel dat ik ergens mee zat. Een van de leukste keren was toen ik mijn blog voor hem moest gaan vertalen. Hij vond het zo leuk om te horen
hoe ik mijn tijd hier beleefde. "I'll find someone to translate it when I'm gone! I would love to know all about your adventures! ". Of de keer dat ik met een bos bloemen aan kwam om hem even te
bedanken voor alles. Blozend keek hij me toen aan en gaf me een knuffel. Jaa..ik denk dat we echt maatjes zijn geworden in zo'n korte tijd.
Iets te kort..
Anderhalve week geleden zag ik u nog. Spraken we er over dat u alweer bijna weg ging en hoe alles bij mij verliep. Die dag liet ik u dans filmpjes zien want dat had ik beloofd. "I’m so proud of you my little Darling! If I could I would have danced with you! Still got some moves..” Half tap dansend zat u op uw stoel en ik schoot in de lach. Tot de volgende keer zeiden we nog.
Die week daarna zag ik u maar niet zitten. Dave (cafe eigenaar) haalde steeds zijn schouders op en schudde nee als ik vroeg of u al geweest was. Misschien toch eerder naar uw kinderen gegaan. Daar gingen we van uit. Afgelopen woensdag heb ik nog even een uurtje gezeten bij Dave. Maar ook Dave had u sinds toen niet meer gezien.
Gister liep ik weer langs. You never know right.. maar ik zag gelijk dat u er niet was. Maar Dave riep me terug toen ik verder liep en bood me koffie aan. Een andere klant die vlakbij u woonde was binnen geweest en Dave had naar u gevraagd. Overleden, zei hij, hartstilstand.... Woorden schoten toen even te kort. Ik was zo geschrokken dat ik even niets kon zeggen, Dave vertelde hoe leuk hij het voor u vond dat u in mij een maatje had gevonden en u mij altijd 'your little darling’ noemde als u op mij wachtte.
Het enige wat ik hoop is dat u zich niet alleen hebt gevoeld de twee dagen na onze laatste koffie en dat uw familie op een mooie manier afscheid van u heeft kunnen nemen. Bedankt voor alle leuke, mooie, grappige en ontroerende gesprekken. Maar vooral bedankt voor de avond dat u besloot naast mij te zitten. Die avond heeft u mij geleerd dingen los te laten, die avond heeft u mij echt uit de put gepraat. En omdat u mijn blog en het idee ervan zo leuk vond is deze voor u. En de eerste volgende koffie en dans..die zijn van mij! See you later, Mate!
Ik heb ff getwijfeld of ik dit wilde plaatsen. Mijn gesprekken met hem waren zo mooi dat het in een blog niet te omschrijven is hoe leuk en lief deze man was en wat hij in zo'n korte tijd voor me is gaan betekenen. Maar zoals hij vaak zei, dit is mijn reis, mijn verhaal en mijn avontuur..en daar heeft hij toch echt een mooie rol in gespeeld.
Tot de volgende blog!
liefs en met een klein traantje,
Kelly
-' It is a shame that people these days forget about how beautiful and rare love is, in a family, friendship and relationship way. We always try to find something better to keep us satisfied. I feel sorry for those people because they don’t see the true beauty of love anymore. Don’t ever let this happen to you!’ - Mr. J. Mckellar
"She's got lions in her heart, A fire in her soul"
17 mei 2015
🇦🇺
vanuit Australië
"- When you've been fighting for it all your life.You've been struggling to make things right.That's how a superhero learns to fly.-" The script- Superheroes
17 weken, de tijd dat ik al in het geweldige Coogee woon. 17 weken die voorbij zijn gevlogen. 4 maanden vol avonturen, nieuwe vrienden, emotionele dagen en veel wijze lessen.
Jep I know, ik heb me weer eens niet aan mijn eigen belofte gehouden en heb weer te lang gewacht met het schrijven van een nieuwe blog. Zoals eerder vermeld vliegt de tijd voorbij en lijkt het soms
alsof de dagen een race met mij aan gaan. Zoveel gedaan en meegemaakt en nog zoveel te doen. Maar laten we beginnen waar ik bij mijn vorige blog ben geëindigd. En alvast mijn excuus voor weer een
lang verhaal.
Paas weekend. Het weekend waarin ik samen met Savannah de tripjes naar Port Stephens en Jervis bay heb gedaan. Alsof de weergoden mijn gebeden hadden gehoord(MOOI WEER, MOOI WEER, MOOI WEER!!)
heeft het de trip naar Port Stephens de hele tijd geregend. De dag dat ik eindelijk kangoeroes van dichtbij heb gezien. Naja gezien, ik heb er met een geworsteld. Want dat zakje met eten wat ik
heel lief en leuk met ze wilde delen was erg interessant. Met mijn " geweldige selfie-stick” en paraplu als trouwe metgezel van de dag heb ik genoten van hun gezelschap. Na de kangoeroes gingen
we door naar Nelson Bay waar we op een boot dolfijnen gingen spotten. En ja, we hebben ze gezien! Blijft mooi om mee te maken. Zelf als je al eerder een keer met deze mooie dieren hebt gezwommen
blijft het iets magisch om ze in de verte te zien zwemmen. Maar het mooiste waren toch de Aziaten die helemaal lyrisch werden als er een vinnetje te voorschijn kwam. Na de Dolphin cruise gingen
we naar de enorme zandheuvels om te sandboarden. Wat was dat geniaal! Ik heb zelfs(tot Savannah’s leedvermaak) een Japanner van haar board geramd. Hihi, kant en klare sushi was mijn excuus.
Doorweekt maar verzadigd kwamen we in de avond weer aan in Sydney. Snel naar bed want de volgende dag stond Jervis Bay op de planning met niemand minder dan m’n favo gids Ben. Jervis bay, waar de
zon scheen en de regen van de dag daarvoor totaal werd vergeten. Waar ik tijdens een tussenstop op een Harley Davidson 61” knucklehead heb gezeten met de lach van een kleuter die een snoepwinkel
inloopt. Wat je als klein meisje wel niet voor elkaar kan krijgen bij een stoere motor muis! Alle mooie verhalen over Jervis Bay zijn waar. Wat een mooie stranden! Wat is Australië toch magisch
mooi! Na dit super weekend stond alweer bijna het volgende grote weekend voor de deur…mijn verjaardag.
Mijn verjaardag. Een dag waar ik naar uitkeek en de dag waar ik tegelijkertijd enorm tegen op zag. Een dag waarbij je het liefst met je familie en vrienden wilt zijn. Familie en vrienden die
14.811,88 km verderop zitten(ff google ingeschakeld). De dagen voor mijn verjaardag waren eerlijk gezegd afzien. Er gebeurde zoveel tegelijkertijd(leuke maar ook minder leuke
dingen) dat ik toen voor het eerst het gevoel had dat ik naar huis wilde. Tegen mutti aankruipen en bij vriendinnen op de bank ploffen met een glas wijn in mijn hand.
Maar mensen, wat was mijn verjaardag geweldig! Donderdag 16 april werd ik wakker en wilde ik zo snel mogelijk mijn bed uit. Wetend dat ik eindelijk het pakketje van thuis mocht openen en de
kaarten van mijn lieve vrienden mocht lezen. Toen ik de keuken in liep hingen er boven de tafel allemaal helium ballonnen met een stapel cadeaus er onder. Ja, mijn Australische familie heeft er
alles aangedaan om mij zo jarig mogelijk te laten voelen. De kids hadden allemaal zelf een cadeau voor mij mogen uitzoeken. Reis gadgets, een beauty pakket en een ketting. Maar als grootste
verrassing kreeg ik een Gold Pass voor The Harbourbridge Climb. Ik kan niet wachten om op het topje van de Harbour bridge te staan en het mooie Sydney te bewonderen. Na een gezellige dag met
Tommy zijn we in de avond uit eten geweest met het gezin en kon ik met een glimlach de dag afsluiten. In het weekend stond nog een lunch met het gezin gepland. Naja, het gezin?? Dit bleek toch
even anders te zijn.
Alles was nogal geheimzinnig. Ik mocht niet weten waar we heen gingen en terwijl we met z’n allen in 1 van de 2 auto’s passen stond Kirrily erop dat we met 2 auto’s gingen onder het excuus "dat
ze het niet aankon zo’n volle auto en Thom maar eerder met Neddy moest vertrekken om ons plekje in het restaurant vast te houden”. In de auto moest ik van haar mijn ogen dicht doen terwijl ze het
adres intoetste. Jammer genoeg voor haar kan Tommy lezen en riep hij verbaast "Are we going to Mosman?”. Lachend gingen we de weg op en eenmaal aangekomen op bestemming zag ik Nanna & Pa op
de parkeerplaats staan. Wat een super leuke verrassing dat ze samen met mij mijn verjaardag willen vieren! Raar genoeg werd mij verzocht tegelijkertijd met opa en oma mee te lopen naar het
restaurant terwijl Kirrily en Thom achterbleven om Esther uit de auto te halen. Maar okee, no problemo. In het restaurant zag ik dat we wel een hele grote tafel hadden. Niet heel gek met een
gezin van 6 en opa en oma erbij maar er bleven nog 2 stoelen over. Toen ik me omdraaide om te kijken of Kirrily en Thom er al aankwamen stond ik dan ook met een mond vol tanden toe te kijken hoe
Savannah en Cynthia aan kwamen lopen. Kirrily, de geweldige schat die ze is, had achter mijn rug om contact gezocht met Savannah om haar uit te nodigen voor mijn verrassings lunch en of ze ook
aan Cynthia wilde vragen of ze mee wilde. Dit bewees voor mij maar weer hoe erg ik geluk heb met dit gezin. Met een mooi uitzicht over de baai hebben we heerlijk geluncht en champagne gedronken.
Van opa en oma heb ik hele mooie traditionele aboriginal sticks gekregen(Oma vertelde vol trots dat de Koningin van Finland, of welk knäckebröd land het ook was, dezelfde had gehaald in die
winkel) en Savannah gaf me een heerlijk verzorgingspakket en een trosje ballonnen. In de avond ben ik met Savannah en Karlijn wezen stappen en op zondag ben ik met Joyce, Savannah, Cynthia en
Simone wat gaan drinken bij The Opera bar waar we gul genoeg 2 flessen wijn kregen van een of andere gast. Ons hoor je dan niet klagen hoor ;).
De week na mijn verjaardag kwam er een cycloon over Sydney heen blazen. Het noodweer zorgde er voor dat we veel binnen zaten, er veel schade was veroorzaakt en er zelfs mensen zijn omgekomen. Op
donderdag ging de storm liggen en was ik helemaal klaar voor een geweldig weekend. Op vrijdag avond gingen we naar een club genaamd "Chinese Laundry” omdat The Partysquad daar zou draaien. En zeg
nou zelf, je kan als Nederlander in het verre Australie zo’n feestje toch niet overslaan! Na eerst met Karlijn en Cynthia gezellig wat gedronken te hebben bij Simone gingen we er dan eindelijk
heen en ik moet zeggen.. ik begrijp nu wel waarom de club zo heet. In deze kelder club zijn we (in bijna claustrofobische toestand omdat het zo druk was) los gegaan tot de laatste zweetdruppel
uit ons systeem was. Als er een wasmachine had gestaan had ik er graag gebruik van gemaakt. Om half 4 werden we de club uit gekeken omdat het feest kennelijk was afgelopen… afgelopen? Uhhh nee…
met Cynthia, Pim en Mo gingen we in Hyde park nog even door onder het genot van luid gezang en gekke dansjes op muziek uit de oude(vooral Nederlandse) doos los. Een avond/nacht/ ochtend om nooit
meer te vergeten. Om 5 uur toch het wijze besluit genomen om naar huis te gaan met de taxi aangezien ik de volgende dag met het gezin naar een Rugby league game ging op Anzac day. Als verrassing
mocht Cynthia ook mee en wat was dit gaaf om mee te maken! De sfeer in het stadion was geweldig(ookal begreep ik niet heel veel van alle regels)! Die avond hadden we grote plannen om te gaan
stappen in de stad met Simone en Pim maar dit liep toch iets anders. Je wordt hier vanaf een uurtje of 1 niet meer binnen gelaten en aangezien we iets te lang bleven hangen in Simone haar
appartement kwamen we nergens meer binnen. Hoe we het voor elkaar hebben gekregen om alsnog pas om 4 uur bij Simone weg te gaan is nog steeds een raadsel. Times flies when you have fun i
guess..en een potje Nutella was de oorzaak! Het ergste was dat we de volgende dag om 12 uur weer bij Simone moesten zijn. Weinig slaap en veel gezelligheid doet veel met een mens. Alsof 3 treinen
over me heen hadden gereden stonden we rond half 1 bij Simone aan de deur, klaar voor het volgende grote feestje! Kings day boat party! Ja zelfs in het verre Australie houden we ons aan deze
traditie. Een boot vol Nederlanders die los gaan op de muziek en genieten van een drankje(of 100.. maar ja, wie telt er nou op zo’n dag :p). Met nog een after party in een club in Darling Harbour
was het om 11 uur toch echt tijd om de taxi te pakken en naar huis te gaan. De volgende dag gewoon weer werken. Werken met een stem die klonk als een stervende kraai.
Het weekend daarna ben ik op 1 mei met Savannah en Michelle naar The Script geweest. Wauw! Wat was dat bizar goed! Even een avond mee blèren op hun muziek. De weekenden daarna hebben we het wat
rustiger aangepakt. Wijntjes in "The Beergarden” in Coogee, bioscoopje gepakt en dit weekend Essie haar pre birthday party gehad. De kleine engel wordt a.s. vrijdag 2 jaar. Deze week heb ik ook
de ouders van Kirrily ontmoet die in Brisbane wonen. Haar vader is Nederlands en het is geniaal hoe hij Nederlands praat met een Australisch accent.
Verder staat er een geweldige trip met een paar van de meiden op de agenda. Van 4 tot 9 juni gaan we naar Darwin waar we 3 dagen zullen rond trekken door Kakadu en Litchfield. En ja, dit houdt in
dat we moeten kamperen in tenten. Oh my, oh my! En die maandag ga ik iets doen waar ik toch echt het meest naar uit kijk.. The crocosaurus cove cage of death! Met andere woorden in een of andere
glazen kist dobberen tussen gigantische krokodillen! Ik zeg..google het maar ff!
Lieve mensjes die me dierbaar zijn, ik mis jullie enorm! Maar ik geniet ook bizar van mijn tijd hier! Soms zo erg dat ik er niet bij stil sta om mijn blog bij te houden en ik jullie opscheep met
een heel boekwerk. Sorry!!! Heel erg bedankt voor alle lieve kaarten, belletjes, cadeaus en berichtjes voor mijn verjaardag! Dat deed me zo veel ! Maar zoals je gelezen hebt gaat alles hier nog
steeds goed! Mijn Australische familie is geweldig en de gedachte dat ik ze over 2 maanden moet verlaten doet me nu al pijn. Maar zoals Tommy laatst heel wijs tegen me ze ” I will miss you, but
you miss your mum too!”. M’n hart brak toen hij dat zei. De kids zijn meer dan geweldig en zo zie je maar weer dat de kleinste aapjes soms de grootste plekken in je hart veroveren.
Lots of love,
Kelly
Skype : kelly.debeuk
Aussie nummer: 0456725871
Adres:
21 Abbott Street
Coogee, NSW
2034
Australia
''We’re all brave..untill we realize the cockroach has wings..’'
21 mrt. 2015
🇦🇺
vanuit Australië
Daar stond ik dan, oog in oog met de vijand. Ik maak rare geluidjes en doe gekke dansjes van de zenuwen..beweegt ie nog? Is ie dood? Heb ik hem genoeg besprayed? Mijn hand is bijna bij het servetje die ik over hem heen heb gegooid. NEEEE, het beweegt!! Op m’n tenen ren ik mijn kamer uit richting de keuken waar Kirrily en Thom me vol verwachting en met lichtelijke leedvermaak staan op te wachten. "It’s still alive!! I need more spray!” fluister ik bijna gillend. De adrenaline giert door mijn lichaam terwijl ik voor de vijfde keer de spray uit het kastje trek en weer op mijn tenen(want we willen natuurlijk niet de kids wakker maken) terug ren naar mijn kamer. Achter me hoor ik ze nog giechelen in de keuken maar ik moet dit negeren. Dapper als ik ben haal ik de dop van de spray en trek ik ten strijde.. "Deze keer kom je er niet makkelijk vanaf, MATE!” . Alsof het lot van de wereld er van af hangt blijf ik dit keer staan waar ik sta (lees: zonder gekke sprongetjes, kleine gilletjes en rare dansjes) en spray ik tot hij niet meer beweegt.. Het is een feit dames en heren.. Vol trots kan ik u mededelen dat ik mijn eerste kakkerlak heb omgelegd.
(En voor mijn lieve voetbal vriendjes en vriendinnetjes, ik heb het over het diertje!)
En nu? Mensen die me kennen weten hoe erg mijn fantasie op hol kan slaan en al snel beeld ik me in hoe zijn "kakkerlak familie” hun overleden dierbare zien en wraak plannen zullen maken terwijl ik
slaap. Gatsiee, kakkerlakken in mijn oren en door mijn haar. Ja, ik zal snel het plaats delict moeten schoonmaken en al het bewijs moeten vernietigen. Met nog eens een hele tissue box(en heel veel
walging en tegenzin) raap ik mijn vijand op van de grond en breng ik hem naar zijn laatste rust plaats…de wc. Met deo verwijder ik zijn geur van mijn tapijt en bekijk ik mijn werk. Ja, dit zal toch
wel genoeg zijn? Met een half gerust hart loop ik terug naar de keuken, zet de spray in het kastje en zeg ik vol trots "Sooo, I did it!” . Lachend complimenteren ze me en met opgeheven hoofd loop
ik weer terug naar mijn kamer.
Veel van jullie zullen nu wel denken: "Jemig Kel, ben je echt zo dramatisch?”. Maar de mensen die me echt kennen zullen mijn gedachten gang begrijpen aangezien ze mijn complot theorie over
naaktslakken al kennen(en 1000 keer gehoord hebben). Maar dat is weer een ander verhaal en we moeten het toch echt over mijn tijd in Australië gaan hebben.
Australië, daar waar ik elke dag geniet van mijn omgeving, steeds meer van die kleine aapjes ga houden en waar ik nog lang geen genoeg van heb. Maar dit is ook de omgeving die ik soms zou willen
verlaten, van weg wil gaan om, al is het maar 10 minuten, even de mensen van wie ik houd te kunnen zien, vasthouden en knuffelen. Ja, je leest het goed.. Dat kleine meisje met die grote mond heeft
soms toch echt last van heimwee. Dit betekent niet dat ik al terug zou willen hoor! Maar ik mis wel die kleine dingetjes… Mijn allerliefste mama een kusje geven en ff snel "Love you” tegen haar
fluisteren en Boris die altijd overal zo lekker droog op kan reageren dat ik er stiekem altijd om moet lachen. Mijn vriendinnetjes waar ik altijd bij op de bank kan ploffen voor een kleine knuffel,
de leukste inside jokes, roddels, hun goede raad en dit keer recht in hun gezicht kunnen zeggen hoeveel ik van ze houd en waardeer als vriendin. De lieve kusjes van Zarah die ik zo graag in t echt
zou willen krijgen i.p.v. via skype. Mijn familie en lieve nichtjes. Mijn leerlingen waar ik altijd elke week vol trots naar kon kijken en mijn danshart altijd sneller laten kloppen. Mijn lieve
hondjes die altijd met je willen kroelen. En ik wil niet meer alleen met m’n knuffel draakje knuffelen, nee, soms wil ik gewoon een echte! Ik realiseer me elke dag meer hoeveel ik van iedereen houd
en hoe erg ik ze waardeer. En…al aan het janken terwijl je dit leest? Hahaha, nou ik wel terwijl ik dit schrijf hoor! Want ja, ook dit is wat er speelt in Australië en op mijn blog wil ik zo
eerlijk en open mogelijk zijn over alles. Van kakkerlakken, leuke reisjes en rare gebeurtenissen tot hoe ik me voel.
Maar zoals ik al eerder zei, ik geniet ook optimaal van elke dag! Zelfs als het regent(Ja mensen, ook in Australië regent het!) wil ik elke dag ff buiten lopen langs het strand en de kliffen. Met
mooi weer lig ik door de weeks vaak op het strand met Savannah, relax ik heerlijk aan de zijkant van het veld als kleine Tommy Auskick AFL of Kickeroos soccer speelt. En het ergste van dat is dat
ik als een idiote ouder aan de zijkant sta mee te juichen als hij de bal heeft of scoort. Vier dagen per week breng ik hem naar school, houd hij onderweg mijn hand vast tijdens het oversteken en
doen we spelletjes om de letters en cijfers steeds beter te herkennen en haal ik hem om 3 uur weer op en breng ik hem naar huis of sport terwijl hij vol enthousiasme vertelt over wat hij geleerd
heeft en met wie hij heeft gespeeld. Samen doen we zijn huiswerk, oefenen we met lezen of springen we op de trampoline en spelen we "garbage truck”. Vier keer per week kook ik ook voor de kleine
monsters..en ja ze vinden het nog lekker ook! Elke dag wordt de band steeds hechter en sta ik zelfs met een lachend gezicht grapjes te maken met kleine Essie terwijl ik haar poep luier verschoon.
Lieve Neddy maakt tekeningen voor me en als hij midden in de nacht weer nachtmerries heeft kan ik hem rustig krijgen en valt hij weer in slaap. Ohw, ohw ,ohw wat ga ik deze aapjes missen als ik weg
moet. Maar dat duurt nog wel even. Ik ben nu op 1/3 van mijn tijd hier en natuurlijk ben ik hier eerst nog jarig. Heel raar om hier mijn verjaardag te moeten vieren over 3,5 week. Daar waar je
normaal je verjaardag viert met mensen die je goed kent en van wie je houd ben ik nu aan de andere kant van de wereld. Ik zal dat dus moeten missen maar Kirrily zei dat ze wel graag iets voor mijn
verjaardag als "surrogaat” moeder wilt doen. Hahaha, ze zijn zo lief voor me! Van de week kwam ze binnen met de mededeling een cadeau voor me te hebben. Aan de lach op haar gezicht zag ik al weer
dat dit een "terugpak actie” zou worden op de One direction gadgets die ik voor haar had gehaald aangezien ze maar niet ophoudt met het zingen van hun liedjes. En ja hoor, lachend haalt ze een
Selfie stick tevoorschijn met de note dat ik zo veel van die dingen houdt. Laatst hadden we het er over dat ik het zulke rare dingen vind en dat het zo gigantisch irritant is om steeds die dingen
in je gezicht te krijgen als die aziaten er weer mee lopen rond te slingeren. Haha, ze is geniaal en mag binnenkort iets terug verwachten!
Future Music Festival was in 1 woord AMAZING!! Geef mij maar elke week zo’n festival! En zoals jullie vast gezien hebben ben ik vorig weekend met Savannah en Michelle naar Melbourne geweest. Wauw,
i love Melbourne! En daar ben je dan binnen 1,5 uur vliegen. De eerste dag hebben we door de stad gestrompeld, Queen Victoria Market bezocht, eindelijk de H&M kunnen plunderen(eindelijk ja,
want in heel Australië zijn er nog maar 2!!!), the botanical gardens gezien en in de avond wat gegeten bij Crown Plaza. De volgende dag zijn we eerst naar de Eureka Skydeck geweest waar we op de
88e verdieping een heel mooi uitzicht over Melbourne hadden en stiekem al het race circuit van de Grand Prix konden bezichtigen. Na een lekkere lunch in een van de gezellige zij straatjes van
Melbourne zijn we naar de Grand Prix gegaan. En wauw! Het was nog leuker dan verwacht! Ik moet toegeven dat het horen van de race auto’s een kick geeft en de sfeer op het hele evenement was
geweldig! Het heeft mijn interesses in de races wel aangewakkerd. Na geweldig weekend in Melbourne hebben we een taxi aangehouden(waar jammer genoeg niet zo’n prettige geur in hing) en zijn we weer
naar het vliegveld terug gegaan om ons vliegtuig naar Sydney te pakken.
In het paasweekend ga ik met Savannah twee dagtripjes doen naar Port Stephens+ Nelson Bay en de volgende dag naar Jervis Bay. Hopen dat het weer een beetje mooi is want de herfst begint toch echt
te komen! Ook gaan we binnenkort weer naar The Moonlight Cinema om de beruchte Mr.Grey te bewonderen en wil ik toch echt een wedstrijd van de Rabbithos meemaken.
Lieve mensjes, dit was hem toch echt weer!
See ya Mate!
Veel liefs,
Kelly
Skype : kelly.debeuk
Aussie nummer: 0456725871
Adres:
21 Abbott Street
Coogee, NSW
2034
Australia
"Stop seeking out the storms and enjoy more fully the sunlight"
18 feb. 2015
🇦🇺
vanuit Australië
hi there people,
terwijl ik probeer te omschrijven hoe mijn tijd hier is, zit ik in het park dat aangrenst aan het strand van Coogee. Waar op woensdag 18-02-2015 om 18:25 mensen sporten, er verjaardagen worden
gevierd bij de public barbies(bbq), chinezen hun nieuwe jaar vieren, stelletjes genieten van de laatste zonnestralen van de dag.. en waar ik nu aan een van de vele picknick tafels zit en maar 1
woord kan bedenken om mijn gevoel op dit moment te omschrijven.. GENIETEN.
Ik heb in de bijna 5 weken dat ik hier nu zit gemerkt dat dit begrip iets is waar veel Ozzy’s zich aan houden. Genieten van het buiten leven en alles wat het leven hier te bieden heeft. En ik moet
zeggen.. ik geef ze groot gelijk.
Als eerste nog even snel een kleine sorry.. in mijn hoofd had ik het idee op z’n minst elke 2 weken iets te posten. En ja, heb mezelf er op betrapt dat ik zoveel geniet dat ik vergeet deze belofte
aan mezelf na te komen. En er is zoveel gebeurd en veranderd in de tijd dat ik hier ben.
De eerste keer naar Manly was super. Met Michelle( lid van de "super nanny squat” zoals mijn hostmum ons noemt) heb ik eerst genoten van de zon en daarna op t strand fish&chips gegeten tot de
zon onderging.
Tommy ging 30-01 voor het eerst naar school. Een grote gebeurtenis in het gezin en iets wat we allemaal toch heel spannend vonden. Maar natuurlijk verliep dit heel goed en hebben we in de avond
pizza gegeten om deze grote dag te vieren.
1-02 vierden we de verjaardag van Michelle. De taart die we voor haar gemaakt hadden zorgde ervoor dat ze zich toch een beetje jarig kon voelen zo ver van huis. Na een drankje en dinner bij Opera
Bar(met uitzicht op de harbour bridge) en een ijsje onderweg was het feestje weer voorbij en begon er weer een nieuwe "werk week” .
Inderdaad tussen haakjes want echt als werk voelt het niet(alleen tijdens het vroege opstaan dan :p). Op maandag, dinsdag,donderdag en vrijdag breng en haal ik Tommy naar/op school. Op maandag gaat
hij na school mee naar zwemles en op donderdag gaan we naar voetbal. Iets wat hij op het begin niet leuk vond omdat hij zoals hij zelf zei "zijn tijd beter kon besteden aan het spelen met zijn
garbage truck.”. Maar ondertussen heeft hij er veel plezier in.
Als Tommy op school zit ben ik vaak te vinden op het strand van Coogee. Vaak is dit met Savannah(lees Super nanny squat) die zelf Au Pair is in Randwick, een suburb naast Coogee.
Op woensdagen pas ik tussen 8 en 10 uur in de ochtend op Neddy en Essie terwijl Kirrily(hostmom) Tommy naar school brengt omdat ze dan vrij is. Daarna ben ik vrij.
Ja i know…luizenleven hier!!
Zo af en toe pas ik op de kids. Iets wat niet eens zo veel voorkomt omdat ze zich schuldig voelen als ze dit aan me moeten vragen. Ja zo zijn Kirrily en Thom(mijn hostparents). Ik heb heel erg
geluk met dit gezin maar daar straks meer over.
Het weekend van 7/8 februari ben ik met 3 andere „squat” leden naar de Sydney Pubcrawl geweest. Leuk om het nachtleven in Sydney mee te maken. De volgende dag weer richting Manly gegaan. Daar waar
ik en Savannah schrokken van de rij die er stond om de Ferry naar het strand te pakken. Kennelijk begon die dag de surf competitie van Manly. Dat maakte het druk maar ook heel gezellig op het
strand. Later kwamen Michelle en Charlotte er bij. Ook deze dag hebben we weer tot half 11 op het strand gezeten.
10-02 ben ik met Savannah naar de Moonlight Cinnema geweest in Centennial Park. Een buitenlucht bioscoop waar je in de avond liggend op je beanie bag naar een film kunt kijken terwijl de
vleerhonden over je heen vliegen. Een super ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is.
Op valentijnsdag kreeg ik in de ochtend heerlijke chocolaatjes van het gezin met een briefje waarop stond hoe blij ze met me waren, happy 1st month anniversary en nog wat inside jokes. Haha ja, ik
en Kirrily hebben ondertussen een stapel van deze jokes waarmee we elkaar blijven confronteren. Overdag ben ik met Charlotte (na een groot ochtend avontuur) de stad in geweest en daarna nog op
Manly naar de surfende kids gekeken. Deze dag hadden we ook besloten om de volgende dag naar The blue mountains te gaan. In de avond heb ik op de kids gepast zodat Kirrily en Thom ook een avondje
samen hadden.
Afgelopen zondag ben ik dus met Charlotte naar The Blue Mountains geweest. In de ochtend vroeg opgestaan zodat we om 7.30 bij het ophaal punt waren. 2 uur lang in de bus gezeten richting The Blue
Mountains. Een rit waarin ik heb gelachen om de grapjes van Ben(tour guide) en waar ik mijn eerste wilde kangoeroes heb gezien. Waar ik Ben achteraf voor vervloekt hebt omdat we er geen foto’s van
konden maken omdat ze op millitair gebied rond huppelden. Haha maar ik heb ze toch gezien! De tocht door het gebied was geweldig. Ben wist veel te vertellen over het gebied en de historie van de
aboriginals in dit gebied. Een boeiende en mooie dag waar ik een nieuwe ozzy mate aan heb overgehouden.
Verder staan er leuke dingen op de planning..
28-2 - Future music festival
13-03 t/m 15-03 - Melbourne & Grand Prix
01-05 - Concert The Script
Ja, ik ben me na bijna 5 weken echt thuis gaan voelen in het mooie huis aan Abbott street in het nog mooiere Coogee. Bij een gezin waar ik enorm gewaardeerd wordt en die me beschouwen/behandelen
als lid van het gezin. Het gezin waar ik elke ochtend 3 lachende kindergezichtjes zie als ik met ze ontbijt, Essie(1,5) mn naam probeert uit te spreken als ze wilt dat ik per se naast haar zit en
ze het geweldig vind om mij onder te plakken met stickers, Neddy met zijn ondeugende blik met de grootste verhalen thuis komt van kindy terwijl ik aan het koken ben en altijd vol trots laat zien
hoe veel hij kan eten en Tommy en ik de 'geheime” trap richting school nemen, meelachend staat op te wachten als ik hem ophaal en altijd samen met mij op de trampoline wilt springen na school. Het
gezin die elke avond voor het slapen gaan me een dikke knuffel geven, proberen "Slaap lekker” uit te spreken en me zelfs al een hartverwarmende "Love you” toe werpen waarna ik lachend en pratend
met Kirrily en Thom de dag doorneem en we ook heel relaxend met z’n drietjes op de bank kunnen hangen en iedereen in Idols uitlachen. Ik kan denk ik toch wel echt zeggen dat ik een nieuwe
Australische familie heb gevonden.
Ondertussen is het 19.45 en is de zon verdwenen, gaan de eerste mensen het park uit en bied ik mijn excuus aan voor dit lange verhaal waar ik 1 uur en een kwartier over gedaan heb. Het wordt denk
ik tijd er een einde aan t breien en thuis alles te uploaden. Hahaha ik moet toch wat vaker mijn blog bijhouden.
Bedankt voor alle leuke berichtjes op deze blog, fb en whatsapp. En natuurlijk de heerlijke skype gesprekken die ik al met veel lieve mensen heb gehad. Zo voelt het toch een beetje alsof iedereen
er een beetje bij is.
Veel liefs,
Kelly
Skype : kelly.debeuk
Aussie nummer: 0456725871
Adres:
21 Abbott Street
Coogee, NSW
2034
Australia
Qoute by Gordon B.Hinckley-"Stop seeking out the storms and enjoy more fully the sunlight"
"this has gotta be the good life”
24 jan. 2015
🇦🇺
vanuit Australië
OK..ik staar nu al 2 uur naar dit scherm en weet gewoon niet hoe ik mijn eerste week moet omschrijven. Damn it..al een week voorbij. Time moves quickly!
Hmm maar ok.. mijn eerste week was vooral overweldigend. Coogee is geweldig mooi!! In het weekend hadden we veel birthday parties waar we heen moesten en daarnaast heb ik al 4 keer 'planes 2’
gezien. Top!
Op dinsdag was onze lieve Tommy jarig. Dat hebben we in de avond natuurlijk gevierd tijdens een birthday dinner.
De kids gingen deze week overdag naar kindy zodat ik alle tijd had om Coogee te verkennen. And i must say…I’m in love with this place. Het strand, de parken, the hills, de verborgen baaien en
natural pools tussen de rotsen…te veel om op te noemen.
Donderdag ben ik met een Duitse Au Pair naar t strand geweest. Daarnaast nog wat meiden bij de Au Pair meeting leren kennen vrijdag in Sydney City.
And ofcourse…my first spiders!! 1 was er zo groot als mijn hand maar die was kennelijk niet gevaarlijk(niet dat ik dat geloof ;) ) en ik heb een "redback spider” gespot. Die laatste is niet erg
groot maar wel 1 van de gevaarlijkste spinnen hier. Niceeeee…
Zaterdag vierden we Tommy’s party voor de kids. De hele week waren we al bezig met koken,bakken en alles om het feest te laten slagen. En wauw, wat een hoop kinderen kwamen er met hun ouders.
Overal speelgoed en buiten stond een springkussen.
Ook heb ik mijn eerste "rijles" gehad wat over het algemeen goed ging. Links rijden gaat nog wel al is het nemen van bochten soms raar. Het was alleen een beetje jammer dat elke keer als ik mijn
knipper lichten netjes wilde gebruiken de ruitenwissers magisch gingen bewegen. Haha dat wordt ff wennen.
Vandaag ga ik met een Nederlandse Au Pair naar Manly beach en morgen vieren we met nog wat anderen Australian Day at Bondi Beach..ben benieuwd !
Thanks trouwens voor alle leuke reacties/berichtjes! echt heel leuk
xx kelly
"One republic - the goodlife"
