"Take this heart now give it..Everything. It's your life now live it, don't shy away. Put all of you in it, I'll be waiting here for you.."

Guess who’s back?…..Zoals veel mensen misschien al gezien hebben via Facebook ben ik nu alweer 4 dagen terug in het kleine kikkerlandje en zit ik dit nu te schrijven in mijn „ o zo vertrouwde” tuintje terwijl de zon heerlijk schijnt. Toch wel even iets heel anders dan mijn bankje op Coogee Beach maar het zonnetje maakt veel goed. Mijn excuses voor mijn o zo plotse terugkomst en het feit dat ik er best lang over gedaan heb om het mensen te laten weten.. dit heeft allemaal zo zijn redenen maar dit vertel ik later. Late we eerst weer even beginnen waar ik geëindigd was in mijn vorige blog. Toen ik nog in het mooie Australië zat.

Mijn laatste dagen begonnen te tellen en waren erg dubbel. Het vooruitzicht om iedereen thuis te zien maakte me erg blij en zenuwachtig en ik kon aan de ene kant niet wachten om iedereen weer vast te houden, te knuffelen en te zeggen hoeveel ik van ze houd zonder dat ik aan de andere kant van de wereld zat. Maar ook begon ik steeds meer verdrietig te worden om het feit dat ik weg ging. Ik kon niet aan het idee wennen om weer naar huis te gaan en iets achter me te moeten laten wat me zo vertrouwd was geworden. Mijn gezin, mijn vrienden, mijn thuis… alles was me zo eigen geworden dat het me heel zwaar viel. ik durf ook we toe te geven dat ik veel gehuild heb deze dagen maar ook juist extra heb genoten van alle kleine dingen.

Op maandag ging Kirrily naar de dokter om te kijken of de kleine spruit eindelijk een keer tevoorschijn mocht komen..en ja hoor. Dinsdag ochtend zou ze ingeleid worden. Het vooruitzicht hier naar ging als een elektrische shock door het huis en iedereen kon niet stoppen met afvragen wat het geslacht zou worden, hoe hij/zij zou gaan heten en wanneer we de kleine spruit eindelijk konden vast houden en knuffelen. Op dinsdag bleven de kids thuis van kindy en school en terwijl Kirrily en Thom naar het ziekenhuis gingen zat ik thuis met de kleine monsters. Elke keer als mijn mobiel trilde schoten we omhoog en zaten de kids om me heen. Zou het gebeurd zijn?? Maar het bleek langer te duren dan verwacht..spruit nummer 4 had er nog niet zo’n zin in. Telkens weer zei Tommy „ Kelly!! Your phone is buzzing!! Who is it?’. Maar vaak waren het de meiden in het groepsgesprek of was het een smsje van Kirrily of Thom om te zeggen dat alles goed ging maar er nog niets was gebeurd. Tot het 16.45 was en Thom mij opbelde. Kleine Harry Jack Hamilton Lord was om 16.38 gezond op de wereld gekomen. De tranen schoten in mijn ogen en de kinderen waren door het dolle. Snel bereidde ik het avond eten voor de kids waarna ik ze snel in bad deed voor papa ze kwam ophalen. Het gesprek dat ik met de kids had terwijl ze in bad zaten zal ik nooit meer vergeten. Toen ik vroeg hoe de baby eruit zou zien antwoordde Neddy „ Gorgeous” en vroeg Tommy aan mij waarom ik nog geen baby had. „ Well, i think i’m still a bit young to have a baby and I haven’t found someone yet that i love so much to have a baby with..” „But you love your mummy and daddy right?” „ Yes i do Tommy, but i’m their baby so i can’t have a baby with them.” „ Ohh..well Kelly i think you will be a verry good mummy..like my mummy. ” En dit is toch het mooiste compliment dat ik ooit van een 5 jarige heb gehad. Na een lang gesprek over baby’s en liefde heb ik ze het bad uit gehaald om ze in hun nieuwe kleren te helpen voordat ze hun kleine broertje gingen ontmoeten. Zelf ben ik deze avond nog niet mee geweest. Het had gemogen maar ik vond dat het de eerste keer moest draaien om de kinderen en het gezin zelf. Nadat de kids waren opgehaald heb ik het huis klaar gemaakt en ben ik eens stuk gaan lopen. Toen de kids terug waren met papa waren ze allemaal zo trots en lieten ze me de foto’s zien. Wat een mooi klein poppetje is er toch bij gekomen. De volgende dag ben ik even met Simone en Cynthia de stad in geweest om daarna de kids van school te halen en eindelijk kleine Harry te ontmoeten. Toen ik hem vast had ging er gewoon een rilling door me heen. 6 maanden lang heb ik hem zien groeien in Kirrily’s buik en hier was hij dan eindelijk. Ik ben ook zo blij dat ik hem heb kunnen kroelen en knuffelen voordat ik weg ging. De volgende dagen werden de kids een beetje ziek allemaal. De winter bugs hadden ze toch te pakken. Snotterend en hoestend bleven ze thuis en heb ik voor ze gezorgd tot het weekend was. Opa en Oma vanuit Brisbane waren langs gekomen en hebben ook veel met de kids gedaan. Het weekend stond toch wel echt in het thema van mijn vertrek.

Op vrijdag avond uit eten geweest met James in Bondi en op zaterdag begon het feest in het appartement van Cynthia en Simone. Omdat Simone ook haar verjaardag vierde was het een gezellige/drukke boel. Plots kwam Cynthia aanlopen met iets achter haar rug..omdat ik weg ging moest er namelijk toch iets voor gedaan worden en om dit zo goed mogelijk „ vast te leggen” hadden ze een photo frame gemaakt met allemaal Photo Booth materiaal zoals snorretjes en brilletjes. En omdat de wijntjes en biertjes al aardig aan het inwerken waren was het natuurlijk een en al gekkigheid. Nadat alle mogelijke foto’s gemaakt waren zijn we nog even wezen stappen in The Sodafactory. Het is een nacht om nooit meer te vergeten en wat houd ik toch van mijn nieuwe vrienden. Die zondag was Kirrily terug uit het hotel met kleine Harry maar was ze zelf erg ziek geworden. In de middag ben ik met James nog een stuk gaan lopen van Coogee naar Clovelly met de nodige water en koffie om bij te komen van de avond daarvoor en heb ik in de avond bij Simone en Cynthia nog wat films gekeken met Robbie en de rest van de bende. The conjuring…ik moet ook geen enge films kijken want het leidde al snel met het gevolg dat ik niet meer alleen de lift in wilde…kleine held op sokken. Nadat ik veilig naar beneden ben begeleid en in de taxi stapte realiseerde ik me opeens dat ik nog maar 1,5 dag had. Shittttt… Ik was er nog helemaal niet klaar voor, in alle mogelijke manieren. Koffer was nog niet ingepakt en ik wilde nog helemaal niet weg. Misschien heb ik mijn koffer daarom ook zo lang uitgesteld.

Op maandag natuurlijk gewoon weer werken en nadat ik de kleinste aapjes naar kindy had gebracht bracht ik ook Tommy naar school. Je moet het er van nemen nu het nog kan. Terwijl we naar school liepen hand in hand vroeg Tommy „ Kelly, will you come back?” . „ Ofcourse i will Tommy!”. „well if you come back, in like a year or two, you could come and stay with us again. But then a bit longer, something like…16 years or something like that!” Hahaha lachend om deze opmerking stemde ik daar natuurlijk mee in. „ And you could visit me too, Tommy! I can show you the Netherlands!”. „Yeah and then we can do some more ice skating! That was fun, remember?”. Hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten. Ik zal nooit vergeten wat ik heb meegemaakt met mijn kleine monsters. Die dag was Simone echt jarig en ben ik langs de kappers zaak gegaan waar ze werkt met een tros helium ballonnen. Wetend dat ze met de bus terug moest was het een klein beetje leedvermaak. Ze moest me beloven ze mee naar huis te nemen en dat ik het even kwam controleren die avond omdat ik sowieso langs zou komen voor een wijntje. Die avond was ook de laatste avond dat ik „thuis” zou slapen en de kids naar bed zou brengen. Natuurlijk werd het allemaal weer veel te emotioneel toen de kids een voor een wilde vertellen wat ze zo leuk vonden aan mij en bleef Essie me maar knuffelen en kusjes geven. Ze wisten ook dat dit mijn laatste avond daar was en alsof ze aanvoelde dat ik op het punt van janken zat kwamen ze allemaal weer even extra knuffelen. Goshh, these kids are amazing. Daarna ben ik nog naar Simone gegaan voor haar birthday drinks en zijn we weer met zn alle op de bank geëindigd met een film. Gelukkig was t dit keer een animatie film! Half in slaap gevallen schrok ik op en lag gelukkig niet alleen ik in dromenland. Na snel afscheid van de meeste te hebben genomen ging ik iets te laat naar huis om voor de laatste keer in mijn bedje te slapen..

De volgende ochtend heb ik mijn koffer helemaal ingepakt en kamer leeg gemaakt. Wat voelde het raar om de kaarten die ik vanuit Nederland had meegekregen weer van mijn prikbord te halen en in mijn koffer te stoppen. Snel nam ik nog even afscheid van Simone op haar werk en was het tijd om voor het laatst naar huis te gaan, mijn koffers te pakken, voor het laatst door het huis te lopen en naar het vliegveld te gaan. Dit ging natuurlijk gepaard met de nodige watervallen die eigenlijk al de hele dag over mijn gezicht rolden. Eenmaal op het vliegveld stond Cynthia me al op te wachten.. wat een heerlijk wijf is dat toch ook. Joyce was ook onderweg en ik vond het zo fijn dat ze er ook bij waren. Toen ik afscheid nam van het gezin kwamen woorden te kort en zat Essie me alleen maar verdrietig aan te kijken. Na de laatste knuffels, high fives en kusjes was het toch echt tijd voor het afscheid. Terwijl ze wegliepen kon ik mijn tranen niet meer inhouden terwijl de kids zich bleven omdraaien om te zwaaien en Essie nog blow kisses naar me toe stuurde. En nu ik dit schrijf rollen de tranen weer over mijn wangen. Wat had ik toch een geweldig gezin. Ik zal ze voor altijd in mijn hart mee dragen. De meiden bleven nog even rondhangen en na de laatste koffie en grapjes was het toch ook echt tijd om van hun afscheid te nemen. Eenmaal bij de douane moest ik toch ook echt van hun afscheid nemen. Hoe bizar is het, dat je in zo’n korte tijd zo’n band met mensen kan opbouwen. Het is alsof ik de groep al jaren ken en het nooit anders is geweest. Ook hier vielen er tranen (alsof ik nog niet genoeg had gehuild!) en na de laatste knuffels liep ik door de douane.

En daar stond ik dan weer..alleen. Klaar om de volgende reis aan te gaan en een nieuw avontuur te beleven. In het vliegtuig keek ik nog even uit het raampje naar het mooie Sydney. Waar mijn thuis was. Mijn thuis zal vanaf toen niet meer mijn thuis zijn..of toch wel?

Als ik iets heb geleerd van mijn tijd in Australië is het onder andere dat thuiseen andere betekenis gekregen...zo vroeg laatst iemand "wanneer ga jij naar huis?"..oo over 2 uurtjes ofso was mijn antwoord. Waarop ze me raar aankeek en zei "nee ik bedoel je echte huis." Mijn echte huis? Oeps, ze bedoelde Nederland. Naar mn famile en vrienden. Waar mn lieve hondjes zijn en ik mn kids les geef. Ik voelde me een beetje schuldig toen ik me besefte dat ik dit niet meer automatisch als thuis zag. Waar mijn thuis staat is niet meer in mijn hoofd hoe t was..die stomme grenzen die aan gegeven worden met borden..die op mappen worden met een dun lijntje worden gevisualiseerd terwijl je ze zo kan weg halen. En natuurlijk voelthet in Nederland nog steeds als thuis maar het is niet meer mijnenigste thuis.

Na een lange en vermoeiende reis was ik dan toch eindelijk in Nederland. Wat een onwerkelijk gevoel was dat. Dan sta je op je koffers te wachten en opeens is het enige wat je scheid van je mama en papa, vrienden en familie nog maar een muur. Een muur…die koffers konden opeens niet snel genoeg komen. Natuurlijk kwamen de mijne( 2 natuurlijk want in 1 paste het allemaal niet :p) als een van de laatste de band op. Eenmaal alle koffers op mijn karretje haastte ik me naar de uitgang. En ja hoor..daar stond ze. De persoon wie ik toch het meest heb gemist van allemaal..mijn mutti. Niet wetend hoe snel ik op dr af moest rennen vloog ik in haar armen en besefte ik me hoe erg ik haar gemist had. God wat houd ik toch van deze vrouw en na de lange knuffel en tranen zag ik mijn papa, zus(met de opeens zo gegroeide stafford Caine), nichtje, en vriendinnen Mariska en Jilly. Jilly had kleine Zarah mee genomen en natuurlijk vielen er weer tranen toen ik iedereen knuffelde. Wat voelt het toch ook weer fijn om de mensen weer te zien waar je altijd van gehouden hebt.

Nu snel naar huis want de volgende persoon van wie ik veel houd moest verrast worden. De reden waarom maar weinig mensen in Nederland van mijn terugkomst af wisten. Melissa. Ik zou met haar „vanuit Australie” skypen om bij te kletsen en het over haar bruiloft te hebben die 2 dagen later plaats vond. Niet wetend dat ik zo straks voor dr deur zou staan. Na snel alles thuis te hebben neer gezet racete ik met Mariska naar Lekkerkerk om haar te verrassen. Ik skypte met haar vanuit de auto die nog geen 15 meter bij haar huis vandaan stond geparkeerd onder het mom dat mijn camera het even niet deed. Terwijl ik haar straat in liep zette ik mijn camera aan. „ Zo het waait daar lekker heh?” zei ze nog. Haha als ze even had nagedacht had ze kunnen weten dat het bij mij midden in de nacht zou moeten zijn maar hey..tes te grappiger vond ik het. „ Wat voor weer is het bij jullie dan?” Vroeg ik aan haar en terwijl ze uit het raam keek zag ze me staan. Hahaha haar gezicht was priceless en zeker de lange reis waard. Na veel knuffels en verbaasde uitdrukkingen op haar gezicht besefte ze toch echt dat ik er was.

De bruiloft was ook zo mooi en ik had het voor geen goud willen missen. Het was het allemaal waard. Al moet ik toegeven, ik moet zo wennen aan het terug in Nederland zijn. De eerste 2 dagen waren eerlijk gezegd een hel. Als een zombie liep ik rond en besefte ik me dat ik echt niet meer in Coogee was. Alle indrukken zijn best vermoeiend, vind ik het rechts rijden heel raar en denk ik nog steeds in het Engels. Ik droomde zelfs over Tommy’s schoolbel en ik word nog steeds van elk geluidje wakker met het idee dat 1 van de kids wakker is geworden uit z’n slaap. Omdat ik zo moe was heb ik de laatste dagen dus ook weinig van mezelf laten horen. Moest echt ff bijkomen van de reis en jetlag. Het zal nog wel een paar dagen duren voordat ik weer lekker op mijn plekje zit maar het zonnetje dat nu schijnt doet al veel goed.

Ik ben blij weer iedereen te kunnen zien en binnenkort zal ik wel een klein feestje geven om met iedereen mijn late verjaardag en terugkomst te vieren.

En dit was hem dan..mijn laatste blog. Ik wil iedereen zo erg bedanken voor alle steun, lieve berichtjes, interesse en mooie woorden terwijl ik aan de andere kant van de wereld zat. Met de een had ik minder contact en met de ander meer maar alsnog bedankt voor alles. Ik krijg nu al veel de vraag te horen..”Ga je nog terug?”..Well, the last thing i whispered when the plane left Sydney was…I’ll be back”

En zoals Matt Simons zo mooi zegt in het nummer: "today we say goodbye, so you can come back home again.."

Lots of Love,

Kelly

-" You can come back home again, by Matt Simons"-